တရားခံ အစစ္..။

••••••••••••••

ရယူခ်င္စိတ္မ်ားတဲ့သူဟာ 

စြန္႔လႊတ္ရမွာကို ေၾကာက္တတ္တယ္။ 

ပုိင္ဆုိင္လိုမႈက 

တြယ္တာမႈကို ျဖစ္ေစတယ္။ 

တြယ္တာမႈမ်ားေတာ့ 

ပူေလာင္မႈက တုိးလာတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ အပူေလ်ာ့ဖုိ႔ အယူေလွ်ာ့ရမယ္။

မေက်နပ္မႈအားႀကီးရင္  

ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေလ်ာ့ပါးေစတတ္တယ္။ 

စိတ္လိုက္မာန္ပါ  လုပ္တတ္မႈဟာ 

ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ဖုိ႔သက္သက္ပါပဲ။

မေက်နပ္တာေတြ မ်ားလာရင္

အေသသတ္တာေတြပါ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ အေနျမတ္ဖုိ႔ 

မေက်နပ္ခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရမယ္။ 

မသိတာေတြမ်ားလာရင္ 

သိစရာေတြ ရွားလာတတ္တယ္။ 

အသိနည္းလာမႈက 

အမွန္အမွား ေဝဝါးမႈကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။

 

အသိမဲ့လာမႈဟာ 

အရွိမဲ့မႈကို တုိးပြားေစတယ္။

 

ဒါေၾကာင့္ အရွိမဆုိးဖုိ႔ အသိတုိးေအာင္

လုပ္ရမယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ 

အပူဆိုတာ သူမ်ားေၾကာင့္ ပူတာထက္

ကိုယ့္ေလာဘ ကိုယ့္ေဒါသ ကိုယ့္ေမာဟ

ေၾကာင့္ပဲ ပူတာမဟုတ္လား။

ေမတၱာျဖင့္

မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ

ေလာကနွင့္ ထိေတြ႕မႈ.။

••••••••••••••••••••

လူမိုက္တို႔သည္ 

ေလာကကိုကပ္ျငိတြယ္တာၾက၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကကိုအရႈံးေပးၾကရ၏ ။

လူေတာ္တို႔သည္ 

ေလာကကို စိတ္ျဖာေလ့လာသုံးသပ္ၾက၏။

သို႔ျဖစ္၍ ေလာကီအေၾကာင္းအရာတို႔ကိုတတ္သိ

နားလည္ျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းၾက၏ ။

ပညာရွိမ်ားမွာမူ

ေလာကကို လြန္ေျမာက္သည့္အျဖစ္အား ရွာေဖြ စီမံခန္႔ခြဲ၍ လြတ္ေျမာက္ရွင္သန္ေနထိုင္ၾက၏။

ခ်ားလ္စ္အာကရာ

Happy New Year..!

ေခါင္းေဆာင္မႈ့ ဆိုတာ..။

“ေခါင္းေဆာင္မႈ႕ဆိုတာ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ တူ ညီတဲ့ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ေအာင္အလုပ္လုပ္ဖို႔ လူေတြကို ဆြဲေဆာင္စည္း႐ုံးနိုင္တာ”

ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို Napoleon Hill က သူ႕ရဲ႕ Think and Grow Rich ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒါေတြက

(၁) မယိမ္းမယိုင္တဲ့သတၱိရွိျခင္း

(၂) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိမ္းခ်ဳပ္နိုင္ျခင္း

(၃) တရားမွ်တမႈ႕ရွိျခင္း

(၄) ဆုံးျဖတ္ခ်က္တိက်ေသခ်ာျခင္း

(၅) အလုပ္တစ္ခုလုပ္တဲ့အခါမွာ တိက်တဲ့ အစီအစဥ္ရွိျခင္း

(၆) တာဝန္ရွိတာထက္ပိုအလုပ္လုပ္ျခင္း

(၇) ႏွစ္လိုဖြယ္ စရိုက္ရွိျခင္း

(၈) ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မႈ႕၊ နားလည္တတ္မႈ႕ရွိျခင္း

(၉) သက္ဆိုင္ရာအလုပ္ကို အေသးစိတ္ကြၽမ္းက်င္ျခင္း

(၁၀) အျပည့္အ၀ တာဝန္ယူတတ္ျခင္း

(၁၁) ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တတ္ျခင္း…
တို႔ျဖစ္ပါသည္။

K.K(ကေနာင္)

အလွတရား..။

~~~~~~

ႏႈတ္ခမ္းလွျခင္း မလွျခင္းက

စကားေတြကို ႏူးညံ့ေစတာမဟုတ္ဘူး။

မ်က္လုံးလွျခင္း မလွျခင္းက

အျမင္ေတြကို ၾကည္ေစတာမဟုတ္ဘူး။

နားရြက္ကားျခင္း မကားျခင္းက

အၾကားအျမင္ကို မ်ားေစတာမဟုတ္ဘူး။

ရင္ဘတ္က်ယ္ျခင္း မက်ယ္ျခင္းက

ႏွလုံးသားကို ယဥ္ေက်းေစတာမဟုတ္ဘူး။

ဦးေခါင္းႀကီးျခင္း မႀကီးျခင္းက

ဦးေႏွာက္ကို အသုံးက်ေစတာမဟုတ္ဘူး။

အရပ္ပုျခင္း ရွည္ျခင္းက

အေမွ်ာ္အျမင္ကို ရွိေစတာမဟုတ္ဘူး။

အက်င့္ေကာင္းတဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔

ပညာမ်ားတဲ့ ဦးေႏွာက္သာ ရွိေအာင္ႀကိဳးစား

အဆင့္အတန္းဆိုတာ

စကားထဲထည့္ေျပာစရာကိုမလိုေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒါမွ

တကယ့္အလွတရား။

အရွင္ေကာသလႅ(ေရဦး)

သူစိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ အခါ..။

လူတိုင္းမွာ စိတ္ဓာတ္က်တဲ႔အခ်ိန္ေတြ ရွိကိုရွိတတ္ၾကပါတယ္။
စိတ္ဓာတ္က်ေစတဲ႔ အေၾကာင္းအရာအမ်ဳိးမ်ဳိးေပၚမူတည္ျပီး ႏွစ္သိမ္႔ေဖးမေပးသင္႔တဲ႔ နည္းလမ္းေတြလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားမွာပါ။

သင္႔ရဲ႕အခ်စ္ရဆံုး၊ အျမတ္ႏိုးရဆံုးလူေတြ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ႔အခါ ေအာက္ကနည္းလမ္းေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ္းေပးလိုက္ပါ ...

  ငိုခြင္႔ေပးပါ..။

စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသခ်ာေပါက္ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမႈေတြျပည္႔ေနျပီး ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနမွာအေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔စိတ္ထဲက ၀မ္းနည္းစရာအစိုင္အခဲေတြ ေဖာက္ခ်ေပးလိုက္ပါ။

အဲ႔လိုလုပ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကေတာ႔ ငိုခြင္႔ေပးတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သင္႔ပုခံုးေပၚမွာ ငိုခြင္႔ေပးျပီးသူ႔ရဲ႕၀မ္းနည္းစရာေတြကို ေဖာက္ထုတ္ေပးလိုက္ပါ။

  ေဒါသထြက္ေစပါ..။

စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္စရာေလးေတြမ်ားျပီး ေျပာျပစရာမရွိလို႔ က်ိတ္ျပီးခံစားေနရတဲ႔သူအတြက္ သူေပါက္ကြဲသမွ်ကို နားေထာင္ျပီး ေဒါသထြက္ခြင္႔ေပးလိုက္ပါ။ 

အဲ႔လိုလုပ္လိုက္လို႔ ျပသာနာေတြမေျပလည္သြားရင္ေတာင္မွ အနည္းဆံုးေတာ႔ ေပါ႔ပါးသြားျပီး ျပသာနာေတြေျဖရွင္းဖို႔ ခြန္အားေတြရသြားပါလိမ္႔မယ္။

  ရယ္ေမာေအာင္လုပ္ေပးပါ..။

ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးေၾကာင္႔ပဲ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ဓာတ္က်ေနပါေစ ရယ္ေမာလိုက္ရင္ အနည္းငယ္ေတာ႔ သက္သာသြားေစမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကို ရုတ္တရက္ၾကီးရယ္ေမာေအာင္ျပဳလုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ 

အေပၚကေျပာခဲ႔သလို သူ႔စိတ္ထဲက ၀မ္းနည္းစရာအစိုင္အခဲေတြ၊ မေက်ခ်က္အညစ္အေၾကးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ျပီးမွ
ရယ္ေမာေစျခင္းဟာ ပိုမိုလြယ္ကူျပီး သူ႔အတြက္လည္း ပိုစိတ္သက္သာရာရေစမွာျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြအမ်ားၾကီးရွိစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ္ရင္ဖြင္႔သမွ်ကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္ေပးႏိုင္မယ္႔သူငယ္ခ်င္းရွိရင္ ဘ၀မွာ တကယ္ကံေကာင္းပါတယ္။

 ျပီးေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ေစာင္႔ဆိုင္းေနရတဲ႔အရာမဟုတ္ပါဘူး
ဖန္တီးယူရတာပါ။ အားလံုးပဲေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
  Ref: ( Focus Youth )

 Today Bago New Version အား Download ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္
ပိုမိုဆန္းသစ္ ၿပီးျပည့္စံု တဲ့ သတင္းမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
ေန႕စဥ္အခမဲ့ ဖတ္ရႈလိုက္ပါ။
Download for blow link
www.todaybago.com/todaybago.apk
------------------------------------------------------
Unicode
 သူစိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့အခါ ...

လူတိုင်းမှာ စိတ်ဓာတ်ကျတဲ့အချိန်တွေ ရှိကိုရှိတတ်ကြပါတယ်။
စိတ်ဓာတ်ကျစေတဲ့ အကြောင်းအရာအမျိုးမျိုးပေါ်မူတည်ပြီး နှစ်သိမ့်ဖေးမပေးသင့်တဲ့ နည်းလမ်းတွေလည်း အမျိုးမျိုးကွဲပြားမှာပါ။
သင့်ရဲ့အချစ်ရဆုံး၊ အမြတ်နိုးရဆုံးလူတွေ စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့အခါ အောက်ကနည်းလမ်းလေးတွေနဲ့ နှစ်သိမ်းပေးလိုက်ပါ ...

  ငိုခွင့်ပေးပါ
စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့လူတစ်ယောက်ဟာ သေချာပေါက်ရင်ထဲမှာ ၀မ်းနည်းမှုတွေပြည့်နေပြီး ပြောပြစရာတွေ ရှိနေမှာအသေအချာပါပဲ။ ဒါကြောင့် သူ့စိတ်ထဲက ၀မ်းနည်းစရာအစိုင်အခဲတွေ ဖောက်ချပေးလိုက်ပါ။
အဲ့လိုလုပ်ဖို့အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းကတော့ ငိုခွင့်ပေးတာပဲဖြစ်ပါတယ်။ သင့်ပုခုံးပေါ်မှာ ငိုခွင့်ပေးပြီးသူ့ရဲ့ဝမ်းနည်းစရာတွေကို ဖောက်ထုတ်ပေးလိုက်ပါ။

  ဒေါသထွက်စေပါ
စိတ်ထဲမှာ မကျေနပ်စရာလေးတွေများပြီး ပြောပြစရာမရှိလို့ ကျိတ်ပြီးခံစားနေရတဲ့သူအတွက် သူပေါက်ကွဲသမျှကို နားထောင်ပြီး ဒေါသထွက်ခွင့်ပေးလိုက်ပါ။ အဲ့လိုလုပ်လိုက်လို့ ပြသာနာတွေမပြေလည်သွားရင်တောင်မှ အနည်းဆုံးတော့ ပေါ့ပါးသွားပြီး ပြသာနာတွေဖြေရှင်းဖို့ ခွန်အားတွေရသွားပါလိမ့်မယ်။

  ရယ်မောအောင်လုပ်ပေးပါ
ဘယ်လိုအကြောင်းမျိုးကြောင့်ပဲ စိတ်ညစ်၊ စိတ်ဓာတ်ကျနေပါစေ ရယ်မောလိုက်ရင် အနည်းငယ်တော့ သက်သာသွားစေမှာဖြစ်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရုတ်တရက်ကြီးရယ်မောအောင်ပြုလုပ်နိုင်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ပါဘူး။ အပေါ်ကပြောခဲ့သလို သူ့စိတ်ထဲက ၀မ်းနည်းစရာအစိုင်အခဲတွေ၊ မကျေချက်အညစ်အကြေးတွေကို ဖောက်ထုတ်ပြီးမှ
ရယ်မောစေခြင်းဟာ ပိုမိုလွယ်ကူပြီး သူ့အတွက်လည်း ပိုစိတ်သက်သာရာရစေမှာဖြစ်ပါတယ်။
မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေအများကြီးရှိစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ်ရင်ဖွင့်သမျှကို စိတ်ပါ၀င်စားစွာ နားထောင်ပေးနိုင်မယ့်သူငယ်ချင်းရှိရင် ဘဝမှာ တကယ်ကံကောင်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ပျော်ရွှင်မှုဆိုတာ စောင့်ဆိုင်းနေရတဲ့အရာမဟုတ်ပါဘူး
ဖန်တီးယူရတာပါ။ အားလုံးပဲပျော်ရွှင်နိုင်ကြပါစေ။
  Ref: ( Focus Youth )

အင္ဒရူးကာနယ္ဂ်ီလ္ ေျပာသည့္**ေအာင္ျမင္ျခင္း( ၁၀.)ခ်က္..။

၁၈၄၈ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကကို သူေရာက္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ၁ ေဒၚလာပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူဟာ သာမာန္လူမွမဟုတ္ခဲ့တာ။ 

ဘာမဆို ႀကိဳးစားရင္ ရတယ္လို႔ နားလည္တဲ့သူရဲ႕ သူမတူေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ ၁၉၀၁ ခုႏွစ္မွာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားၿပီး အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ေတြးေခၚတတ္မႈ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ အမ်ားစိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္တက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Napolean Hill နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ေတြ႔ဆံုဖိ႔ု ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ သူ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ Hill ဆိုတာကလည္း လက္ရွိ ကမၻာ့ အေအာင္ျမင္ဆံုး လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတင္ေနတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။

သူဟာ Hill ကုိ သူ႔ရဲ႕အေကာင္းဆံုး လက္နက္ေတြ ထုတ္ျပခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္ရွိေအာင္တြန္းပို႔ခဲ့တဲ့ လိႈ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို ေနာက္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေျပာဆိုအႀကံျပဳခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ Hill ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ "Think and Grow Rich" စာအုပ္ဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထိ ကမၻာ့ေရာင္းအားအေကာင္းဆံုး စာအုပ္စာရင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။

Hill ဟာ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္အခ်က္ေတြက ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစမလဲ၊ တစ္နည္း ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ လႈိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို ရွာေဖြတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုင္ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ "10 Rules of Success" ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါကို "ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၁၀ ေခ်ာင္း" လို႔ ေခၚခ်င္မိတယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၁ - ရည္မွန္းခ်က္ကို သိရွိပါ။
လက္ေတြ႔က်တဲ့ အစီအမံတစ္ခုကို ေရးဆြဲၿပီး အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ အခုပဲ ထလုပ္လုိက္ပါ။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၂ - မဟာမိတ္ စိတ္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ပါေစ
ခင္ဗ်ားမွာ မရွိတာကို ရွိေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီး အလုပ္လုပ္ပါ။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၃ - ကိုယ္သြားႏိုင္တာထက္ ပိုသြားပါ။
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာထက္ ပိုမိုထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပဳလုပ္ျခင္းက အထက္ကို တြန္းတင္ပို႔တဲ့ အေသခ်ာဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ေသာ့ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၄ - ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ပါ။
မိမိကိုယ္နဲ႔ မိမိရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို ခုိင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိျခင္းက ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈကို
ျဖစ္ေစၿပီး သင့္ကို ေအာင္ျမင္မႈဆီ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၅ - ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ပါ။
အမ်ားက လုပ္ပါလို႔ မေျပာခင္ မိမိအသိစိတ္နဲ႔ လုပ္ပါ။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၆ - စိတ္ကူးေတြကို ခ်ဲ႕ထြင္ပါ။
"ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ" ဆုိတာထက္ ပိုေတြးႏိုင္ရမယ္။ ပိုလုပ္ႏိုင္ရမယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၇ - စိတ္ကို အၿမဲတမ္း ထက္သန္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါ။
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္အေျခအေနက သင့္ကို အၿမဲတမ္း အမ်ားတကာထက္ အလုပ္ပိုလုပ္ႏိုင္ေစသလို၊ အမ်ားတကာရဲ႕ ေလးစားမႈနဲ႔လည္း ထုိက္တန္ေစတယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၈ - တိတိက်က် ေတြးပါ။
ကိစၥတစ္ခုသံုးသပ္ရာတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးယဥ္ေတြးေတာထားသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို
ခဲြျခားသိရွိရန္၊ ကိုယ္ပိုင္စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားႏွင့္ ျပႆနာမ်ား၏ အခ်က္အလက္မ်ားကို ခြဲျခား၍ ပကတိအမွန္အတိုင္း သံုးသပ္ေတြးေတာျခင္းက အမွန္တရားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ျဖစ္ေစပါတယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၉ - လက္ရွိဘာလုပ္ေနသည္ကို အၿမဲစူးစိုက္ပါ။
မိမိရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားမွ ေသြဖြယ္ေစမည့္ အေတြးမ်ား၊ အလုပ္မ်ားကို အၿမဲသတိျပဳျခင္းက ေအာင္ျမင္မႈ၏ ေနာက္ထပ္ေသာ့ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။

ေရႊလက္ေခ်ာင္း ၁၀ - အခက္အခဲရဲ႕ အက်ိဳးရလာဒ္ကို သိရွိပါ။
အခက္အခဲႀကံဳလာတုိင္းမွာ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ဘယ္အရာမဆို ဒဂၤါးျပားတစ္ျပားလိုပဲ ျပႆနာတစ္ဖက္၊ အက်ိဳးျပဳရလာဒ္တစ္ဖက္ ရွိပါတယ္။
အဲ့ဒီ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ သူဆုိတာက အင္ဒရူးကာနယ္လ္ဂ်ီေပ့ါ။
Wun Zin Blog မွ
Ref:သုတဇုန္

ရိုးသားမယ္ ဆိုရင္..။

••••••••••••••••••

႐ိုးသားေတာ့မယ္ဆိုရင္

အဆိုးေလာကဓံေတြကို

ပိုခံႏိုင္ရည္႐ွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

"လြတ္လပ္မႈ"ဆိုတဲ့ 

ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ

မလြတ္လပ္ျခင္းေတြ ႐ွိတတ္တယ္။

"တရားမ်ွတမႈ"ဆိုတဲ့

ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ

မတရားျခင္း မမ်ွတျခင္းေတြ ႐ွိတတ္​တယ္​။

"မွန္ကန္မႈ"ဆိုတဲ့

ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ

မမွန္ကန္ျခင္းေတြ ႐ွိတတ္​တယ္​။

"႐ိုးသားမႈ"ဆိုတဲ့ 

ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လည္း

မာယာေတြ ႐ွိတတ္တယ္။

ေနရာေကာင္းတိုင္းမွာ

လူေကာင္းေတြခ်ည္း

႐ွိလိမ့္မယ္မထင္နဲ႔ ။

႐ိုးသားေတာ့မယ္ဆိုရင္

အဆိုးေလာကဓံေတြကို

ပိုခံႏိုင္ရည္႐ွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

အ႐ွင္​ဇနက (ေတာင္တြင္း)

လာလတ္..။

ဟန္ေဆာင္ အၿပံဳး 

မာယာ သံုးၿဗီးေက 

သွ်ိဳက္တန္း ကစပ္ဖို့ ဆိုေက...မလာပါေက့..။

သွ်ိဳက္သူ အတြက္ 

ပီးဆပ္ရဖို့ 

ငါ့အသွ်ိဳက္တိ

ငါ.. အသိဆံုး ၿဖိဳက္လို့ပါ..။

ရင္ခုန္သံ မမွန္

နွလံုးသား အႀကံဖန္ မပါေက

ငါ့အသဲ တံခါး 

အၿမဲတမ္း ဖြင့္ထားပီးေမ......လာရာ...လာလတ္...။

ေသာ့ခ်က္..။

ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ကို

ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္…

ကြ်န္ေတာ္သိတဲ႔ 

က်ရႈံးမႈရဲ႕ေသာ့ခ်က္ကေတာ့

လူတိုင္းရဲ႕စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ၾကိဳးစားျခင္းပါပဲ။

Bill Cosby

အေမရိကန္ စာေရးဆရာ

မွတ္သားထိုက္တဲ့ စကား**၁၀၀**..။

""""""""'''"""""""""""""""""""""""""""""""""

၁။ အတင္းမေျပာပါနဲ႔။

၂။ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ကေလးဆန္စြာမဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔။

၃။ သင့္ဘဝကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔။

၄။ အမွန္တရားကုိ ဖံုးကြယ္မထားပါနဲ႔။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

၅။ အသိအမွတ္ျပဳသင့္တဲ့အရာေတြကို ဥပကၡာမျပဳပါနဲ႔။

၆။ သူတစ္ပါးရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္မေျပာပါနဲ႔။

၇။ အေရးႀကီးကိစၥေတြကို မက္ေဆ့ဂ်္ပို႔ၿပီး အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႔။

၈။ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတိုင္း လုပ္သင့္တယ္မထင္ပါနဲ႔။

၉။ မေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္မထားပါနဲ႔။

၁ဝ။ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြကို လက္လႊတ္မခံပါနဲ႔။

၁၁။ ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရတိုမေတြးပါနဲ႔။

၁၂။ အဆိုးေနာက္မွာ အေကာင္းရွိတာမေမ့ပါနဲ႔။

၁၃။ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခ်ိန္မွာ အဆိုးဆံုးေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ထားဖို႔လည္း မေမ့ပါနဲ႔။

၁၄။ ဘဝထဲက ပထမဆံုးအမွတ္တရေတြကို မေမ့ပါနဲ႔။

၁၅။ ပန္းတိုင္အတြက္ စံျပထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၁၆။ ကားေမာင္းေနရင္း မက္ေဆ့ခ်္မပို႔ပါနဲ႔။

၁၇။ ဆရာဝန္ကို မညာပါနဲ႔။

၁၈။ တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာတိုင္းကို လြယ္လြယ္နဲ႔မရႏိုင္တာ မေမ့ပါနဲ႔။

၁၉။ ျပႆနာကိုလက္ယပ္မေခၚပါနဲ႔။

၂ဝ။ ေက်းဇူးတရားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုဖို႔ ဝန္မေလးပါနဲ႔။

၂၁။ အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔။

၂၂။ အခ်ည္းႏွီးအရာေတြအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံမႀကိဳးစားပါနဲ႔။

၂၃။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၂၄။ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့တံခါးေပါက္ေတြ႕ရင္ အခ်ိန္မဆြဲပါနဲ႔။

၂၅။ စိတ္အားထက္သန္မႈမရွိဘဲ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔။

၂၆။ ထူးျခားခ်င္ရင္ သူမ်ားနဲ႔ မတူတာေတြလုပ္ဖို႔ မတြန႔္ဆုတ္ပါနဲ႔။

၂၇။ အေလးထားရမယ့္ေန႔ေတြမွာ မပ်က္ကြက္ပါနဲ႔။

၂၈။ သတိဆိုတာ ပိုတယ္မရွိတာကို မေမ့ပါနဲ႔။

၂၉။ အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို မေရာေထြးပါနဲ႔။

၃ဝ။ မိတ္ေဆြသစ္ေရွ႕မွာ မိတ္ေဆြေဟာင္းအေၾကာင္း မေျပာပါနဲ႔။

၃၁။ ဝန္ထမ္းေတြကို အေလးထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၃၂။ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမႊမ္းမတင္ပါနဲ႔။

၃၃။ ေတာင္းပန္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေနာက္က်ပါနဲ႔။

၃၄။ အမွားအတြက္ ရူးခ်င္ေယာင္မေဆာင္ပါနဲ႔။

၃၅။ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ဖို႔မတြန္႔ဆုတ္ပါနဲ႔။

၃၆။ ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္မယ့္အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။

၃၇။ ခ်စ္သူနဲ႔လက္ထပ္တာဟာ ခ်စ္သူရဲ႕မိသားစုနဲ႔ပါ လက္ထက္တယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၃၈။ ဒုကၡေရာက္ေနသူကို တြန္းအားမေပးပါနဲ႔။

၃၉။ တစ္ဖက္သားအေျခအေနမွန္မသိဘဲ ျပစ္တင္စကားမေျပာပါနဲ႔။

၄ဝ။ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၄၁။ ျပႆနာေတြကို မဖန္တီးပါနဲ႔။

၄၂။ ေက်းဇူးတင္စကားကို အရွည္ႀကီးမေျပာပါနဲ႔။

၄၃။ ေလာကဓံကို ေမ့မထားပါနဲ႔။

၄၄။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္မလုပ္ပါနဲ႔။

၄၅။ ေငြေၾကးကို ေပါ့ေပါ့ဆဆမသိမ္းဆည္းပါနဲ႔။

၄၆။ သင့္ေမြးေန႔ဟာ သင့္အေမအတြက္လည္း အထူးေန႔ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၄၇။ အေသးအဖြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာတိုင္းကို အေလးထားဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၄၈။ ၾကင္နာမႈက သင့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုးကို အက်ိဳးျပဳမယ့္အမူအက်င့္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၄၉။ သူမ်ားကိုခ်ီးက်ဴးပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၅ဝ။ သည္းခံသင့္တဲ့ေနရာမွာသည္းခံဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၅၁။ ႀကီးသူကိုရိုေသဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၅၂။ သူတပါးကို စိုက္မၾကည့္ပါနဲ႔။

၅၃။ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးသူေတြကို မေမ့ပါနဲ႔။

၅၄။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို လက္လႊတ္မခံပါနဲ႔။

၅၅။ အေရးႀကီးတာႏွစ္ခုကို တစ္ၿပိဳင္တည္းမလုပ္ပါနဲ႔။

၅၆။ မွားမိတဲ့အခါ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔။

၅၇။ ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူမ်ားအလုပ္လုပ္ၿပီးတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔။

၅၈။ ေက်းဇူးတင္တတ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၅၉။ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆ဝ။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းမွာ ဖုန္းေျပာမေနပါနဲ႔။

၆၁။ မေတာ္တဆအမွားအတြက္ သင့္ကိုယ္သင္ခြင့္လႊတ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၂။ အသက္ရွည္ဖို႔ ဟာသကို မွီဝဲဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၃။ တစ္ဖက္သားကုိ မေလးမစားမဆက္ဆံပါနဲ႔။

၆၄။ အခ်က္အျပဳတ္သင္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၅။ ဘဝဝမ္းစာေတြျဖည့္တင္းေနဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၆။ နာမည္တစ္လံုးကို လြယ္လြယ္တည္ေဆာက္လုိ႔မရတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၇။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၈။ မိဘကို အေလးထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၆၉။ အလုပ္ကိုအလုပ္နဲ႔တူေအာင္လုပ္ဖုိ႔ မတြန္႔ဆုတ္ပါနဲ႔။

၇ဝ။ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသူကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၁။ နားမလည္တာကို ျပန္ေမးဖို႔ ေနာက္မက်ပါေစနဲ႔။

၇၂။ မိသားစုကို အေလးထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၃။ စကားေျပာပါမ်ားရင္ အမွားပါတတ္တာ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၄။ သင္စကားေျပာတဲ့အလွည့္ခ်ည္းပဲ မယူပါနဲ႔။

၇၅။ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၆။ လိုခ်င္တာေတြအတြက္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၇။ သင္ငယ္ငယ္က သင့္အေမက ေပြ႕ခ်ီခဲ့ဖူးတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၈။ လူတိုင္းဟာ ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၇၉။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ စကားမေျပာပါနဲ႔။

၈ဝ။ မၾကြားဝါပါနဲ႔။

၈၁။ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ပါ။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာပါနဲ႔။

၈၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၈၃။ လူတိုင္းမွာ အခက္အခဲရွိတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၈၄။ လူႀကီးမိဘေတြကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၈၅။ ကေလးမဆန္ပါနဲ႔။

၈၆။ သင္ ခ်စ္ခင္ရသူေတြအတြက္ သင့္ထင္ျမင္ခ်က္က အေရးပါတယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၈၇။ ႀကိဳးစားရင္ အရာအားလံုးျဖစ္ႏုိင္တာ မေမ့ပါနဲ႔။

၈၈။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဖုန္းမဆက္ပါနဲ႔။

၈၉။ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ လိုတာထက္ပိုမေလွ်ာ့မိပါေစနဲ႔။

၉ဝ။ အေသးအဖြဲေတြကအစ သတိထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၉၁။ အလုပ္မွာ အိေျႏၵရရဝတ္ဆင္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၉၂။ မအားတာနဲ႔ ပ်င္းရိတာမတူတာကို မေမ့ပါနဲ႔။

၉၃။ သင့္အေမက သင့္အတြက္ အၿမဲအေရးပါတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၉၄။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ရွာေဖြဖို႔ မတြန္႔ဆုတ္ပါနဲ႔။

၉၅။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းစာသားေတြကို မေမ့ပါနဲ႔။

၉၆။ အလုပ္တိုင္းမွာ အက်ိဳးေက်းဇူးရွိတာ မေမ့ပါနဲ႔။

၉၇။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေလးထားဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။

၉၈။ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားဖို႔ မပ်င္းပါနဲ႔။

၉၉။ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ပဲ အသက္မႀကီးမိပါေစနဲ႔။

၁ဝဝ။ ဘာသာတရားကို မေမ့ပါနဲ႔။

# Credit to original writer.

စကားအပိုလက္ေဆာင္ _____

( ဤပို႔စ္ မ်ွေဝေပးသူကိုလည္း သင္မေမ႔ပါနဲ႔ )

ခြန္အား ရွိပါေစ..။

     

ဘဝခရီးတေလ်ွာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အခါ

စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႕ခြန္အားရွိပါေစ။

အနာဂါတ္ေန႔သစ္ေတြတိုင္းမွာ

ေကာင္းျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔စတင္ဖို႔ခြန္အားရွိပါေစ။

မေကာင္းမႈေတြၾကံဳဆံုရတဲ႕အခါ

အမွန္တရားအတြက္ မဟုတ္မခံတတ္တဲ႕

စိတ္ထားေမြးျမဴတတ္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။။

ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့အရာေတြကို 

မဆုတ္မနစ္တဲ့ ဇြဲ လံု႕လ ဝီရိယနဲ႕

ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

ဆံုးရံႈးမႈေတြ ၾကံဳဆံုရတဲ့အခါ 

ဆံုးရံႈးမႈထဲက သင္ခန္းစာရယူျပီး 

ေအာင္ျမင္မႈကိုလွမ္းတက္နိုင္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

ရည္ရႊယ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ႔အခါ

ရည္မွန္းခ်က္အသစ္ေတြထပ္ျပီး 

ေမြးဖြားဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

ဘဝခရီးလမ္းမွာေလ်ွာက္လွမ္းရင္းနဲ႕

ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ

ဇြဲမေလ်ွာ့ပဲ ဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

အခက္ခဲဆံုးအရာေတြကို စိတ္ဓါတ္မယိုင္ပဲ

ခိုင္မာတဲ့ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕

ျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

ဘဝမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ခံစားနာက်င္ရတဲ့အခါ

အဓိကနဲ႕သာမညကို

ခြဲျခားသိနိုင္ဖို႔ခြန္အားရွိပါေစ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္

လမ္းစေပ်ာက္ေနတဲ့အခါ

လမ္းစကိုရွာေဖြနိုင္ဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

ဘဝခရီးမွာေလ်ွာက္လွမ္းၾကရင္း

တျခားသူတစ္ေယာက္က

လဲက်သြားေအာင္တြန္းခ်လ္ိုက္တဲ့အခါ …

အျပံဳးမပ်က္ ျပန္ထ ထူမတ္ရင္း ဘဝအတြတ္သင္ခန္းစာတစ္ခုအျဖစ္

ရယူထားဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ အက်ိဳးရွိမႈေတြကိုသာရယူဖို႔ ခြန္အားရွိပါေစ။

Credit >> Nan  Khin  May  Win

အိမ္ဝီးငွက္တိ..။

ငါရို့စြာ လာရာ အရပ္ တူကတ္စြာပိုင္

လားရာ အရပ္ေလ့ တတူဟိ့ရဖို့..။

ရည္မွန္းသေလာက္ မရသိမ့္ေကေလ့

ရည္ရြယ္ခ်က္တိ မပ်က္စီးသိမ့္..။

ငါရို့စြာ အကင္း မသီသိမ့္ေရ 

အတြင္းႂကြီ ဒဏ္ရာတိနန့္ 

နာလာေကေလ့ မနာၾကင္ေရပိုင္ ခံစား..။

ငါရို့စြာ ဇာေလာက္ပင္ ပ်ံသန္းပ်ံသန္း

အေတာင္ဖန္တိ မေညာင္းရေအာင္

ငါ့ရို့ ေနာက္မွာ အားျဖည့္ပီးသူတိ အျပည့္နန့္..။

တခ်ိဳ႕က..အိမ္ခ်င္မေခ် ၾကင္နာမႈ အသံေခ်နန့္..

တခ်ိဳ႕က..ငွက္ေခ်တိ အစာေတာင္းခံမႈ အသံတိနန့္..

တခ်ိဳ႕က..မ်ိဳးဆက္သစ္ ငွက္ေခ်တိ 

အျမင့္ဆံုး ပ်ံသန္းနိုင္ဖို့ အေတြးနန့္..

တခ်ိဳ႕က..အသိုက္အၿမံဳေခ်တိ ျပဳျပင္ဖို့ အသိနန့္..

တခ်ိဳ႕က..ၾကင္သူေခ်နန့္ သ်ွိဳက္ျခင္းတိ ဗလွယ္ဖို့ စိတ္ကူးတိနန့္..

ေသခ်ာစြာကေတာ့

ေလာကဒဏ္ လီၾကမ္းတိ

တိုက္ခ်င္သေလာက္ တိုက္ပတ္စီ..။

 ငါရို့စြာ အိမ္နန့္ နီးသထက္ နီးေအာင္

ပ်ံသန္းၿဗီးယင္း ပ်ံသန္းနိန္ရလီဖို့ရာ......။

သည္းခံ ခြင့္လႊတ္နိူင္စြမ္း..။

ဘယ္သူကဲ႔ရဲ႕ ကဲ႔ရဲ႕ 

ဘုရားမကဲ႔ရဲ႕ေအာင္ေန။

စိတ္မွာ အသိဥာဏ္နည္းရင္ ရိုင္းတယ္။

စိတ္မွာ အသိဥာဏ္မ်ားရင္ ယဥ္ေက်းတယ္။

ဆဲဆိုတာ သူ႕အလုပ္ 

သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္။

ကဲ႔ရဲ႕တာသူ႕အလုပ္ 

သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္။

ခ်စ္စရာေကာင္းတာ သူ႔အလုပ္

မခ်စ္မိေအာင္သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္။

မုန္းစရာေကာင္းတာသူ႕အလုပ္

မမုန္းမိေအာင္သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္။

စိတ္မပူေလာင္ခ်င္ရင္ 

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ပါနဲ႔။

စိတ္မဆင္းရဲခ်င္ရင္ 

ဘယ္သူ႕ကိုမွမမုန္းပါနဲ႔။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္ေကာင္းရွိတယ္..

သေဘာထားႀကီးတယ္လို႕ယူဆထားရင္

ႀကီးတဲ့အျပစ္ေသးေအာင္...

ေသးတဲ့အျပစ္ပေပ်ာက္ေအာင္

ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိရမယ္။

သူတစ္ပါးရဲ႕အမွားခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ကို 

အျပစ္ျမင္၊ အျပစ္တင္မယ္ႀကံတိုင္း 

ငါ့မွာေရာ အမွားလံုး၀မရွိဘူးလားလို႔

ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့

သူတစ္ပါးရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ

သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္စြမ္း

တိုးပြားလာမွာ အမွန္ပါပဲ။

အ႐ွင္ဆႏၵာဓိက

လူဆိုတာ..။

အက်ိဳးေဆာင္မႈနဲ႔စတင္ၿပီး 

အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အဆံုးသတ္တာပဲ။ 

 အိုရိႈ

က်ဆုံးတဲ့ေန႔..။

ရုိးသားတဲ႔စိတ္ကို

အေရာင္ဆိုးခံရတဲ႔အခါ

ၾကိဳးစားခ်င္တဲ႔စိတ္ကို

အေမွာင္ဖုံးတဲ႔အခါ

ဇြဲလုံလကို

သင္နဲ႔ခြဲထုတ္လိုက္တဲ႔အခါ

အားနာစိတ္ကို

လက္ဆြဲက်င့္သုံးမိတဲ႔အခါ

အားငယ္စိတ္ကို

အၾကိမ္ၾကိမ္ အေဖာ္ျပဳမိတဲ႔အခါ

ေလ့လာခ်င္တဲ႔စိတ္ကို

မ်ိဳသိပ္တာ အက်င့္ပါလာတဲ႔အခါ

သင္… က်ရႈံးတဲ႔ေန႔ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။

credit > ပီတိ

ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္** Goal** ရွိပါ..။

ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္္ငံ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားၿပီး ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေနသူေတြဟာ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အဲဒီက လူဦးေရရဲ႕ ၂ ရာခိုင္ႏူန္းေလာက္ပဲ ရွိၾကတယ္။ 

ထူးဆန္းတာက အဲဒီေအာင္ျမင္သူ ၂ ရာခိုင္ႏူန္းနဲ႔ က်န္တဲ့ ၉၈ ရာခိုင္ႏူန္းတို႔ဟာ သူတို႔ဘဝမွာရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြဟာ သိတ္မကြာျခားၾကပါဘူး။ ဒါဆို ဘာကြာျခားလို႔လဲ။ ကြာျခားတာက အဲဒီ လူ ၂ ရာခိုင္ႏူန္းဟာ ဘဝမွာ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္(Goal) ရွိၾကတယ္။

 ၿပီးေတာ့ အဲဒီပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
က်န္တဲ့ ၉၈ ရာခိုင္ႏူန္းေသာ လူေတြကေတာ့ ဘဝမွာ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ မရွိၾကဘူး။ ပန္းတိုင္မရွိေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ ရွိဖို႔ဆိုတာ ပိုေဝးေရာ။

 ဒီေတာ့ သူတို႔ဘဝဟာ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေလွာ္တက္မပါတဲ့ ေလွငယ္တစ္စီးေပၚ ထိုင္လိုက္ရင္း ေရစုန္မွာေမ်ာပါေနသလိုပါပဲ။ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ေပါ့။ 
တေန႔ေန႔ေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး ေရႊကၽြန္းႀကီး တခုဆီေရာက္သြားၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။

 ဒါေပမဲ့ အဲဒီတေန႔ဆိုတာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို အသက္ႀကီးၿပီး အားအင္ကုန္ခန္းသြားခ်ိန္က်မွပဲ သိလာမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ ဒီဘဝကို ဒီမွ်သာလို႔ပဲ ႏူတ္ဆက္ရင္း ေနာက္ဘဝက်မွ ႀကီးပြားဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရေတာ့မွာပါ။
သင္ဟာ အဲဒီလိုလူမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္ဟာ ဘဝမွာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ရမယ္ဆိုတာ မသိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ 

အားမငယ္ပါနဲ႔။ အဲဒါကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္မယ့္ နည္းလမ္းရွိပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ နည္းလမ္းလို႔ ေျပာရတာလဲ။ ဒီနည္းလမ္းကို တကယ္တိတိက်က် လိုက္နာက်င့္သံုးၾကလို႔ မီလ်ံနာသူေ႒းႀကီးေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ ရွိေနဆဲမို႔ပါ။
အဲဒီနည္းကို အခ်က္ ၄ ခ်က္ပါတဲ့ ေအာင္ျမင္ေရးနည္း (Success Formula)လို႔ ေခၚၾကရေအာင္ပါ။

၁) သင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို စာရြက္တစ္ရြက္္ေပၚမွာ တိတိက်က်ေရးပါ။ တိက်ႏိုင္သမွ် တိက်ေအာင္ အခ်ိန္ယူစဥ္းစားၿပီး ေရးပါ။ ဥပမာ - က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ေငြေၾကး က်ပ္သိန္းေပါင္း တစ္ေသာင္း စုေဆာင္းပိုင္ဆိုင္မိတဲ့ သူေ႒းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

၂) အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္ အစီအစဥ္ေတြ ခ်ေရးပါ။ အဲဒီအတြက္ ဘာေတြ ေပးဆပ္မယ္ဆိုတာ ခ်ေရးပါ။ ဥပမာ - သူေ႒းႀကီး ျဖစ္ဖို႔ ေငြရသေလာက္ စုမယ္။ မလိုအပ္တာအတြက္ ေငြကို မျဖဳန္းဘူး။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာ၊ တီဗြီၾကည့္တာေတြေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အက်ိဳးမရွိတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘူး။ အေရာင္းအဝယ္။ စီးပြားေ႐းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္မယ္။ ပိုက္ဆံ စုလို႔ လံုေလာက္ရင္ ဝန္ထမ္းအျဖစ္က ႏူတ္ထြက္ၿပီး ကုန္စံုဆိုင္ေလးတစ္ခု စဖြင့္မယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ အေတြ႕အၾကံဳ ရလာရင္ သူမ်ားဆီက ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး ကုန္စံုဆိုင္္ကို ခ်ဲ႕မယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ေရးတဲ့ အစီအစဥ္ဟာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။

၃) အဲဒီျဖစ္ခ်င္တာကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ ေန႔ရက္ကို ခ်ေရးပါ။ ဥပမာ ဒီေန႔ကစလို႔ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာတဲ့ ၂၀၂၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္္လ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ရမယ္။

၄) အခု ေရးၿပီးထားတဲ့ စာေတြကို အနဲဆံုး တေန႔တစ္ခါ အသံထြက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ တကယ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဖတ္ပါ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဖတ္ရမွာလဲ။ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိသြားတဲ့အထိ ဖတ္ပါ။ ဖတ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္က ညအိပ္ယာမဝင္ခင္မွာပါ။ ဒီအေျကာင္းအရာေတြကို ေခါင္းထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေပၚေနၿပီဆိုရင္ ဆက္ဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။

 သင့္ေခါင္းထဲက မသိစိတ္မွာ စြဲျမဲစြာ မွတ္ထင္သြားလို႔ပါ။
ဒါကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လုပ္ၿပီဆိုရင္ မၾကာခင္မွာ သင့္ဘဝမွာ ထူးထူးျခားေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတာကို ေတြ႕ျမင္လာရပါလိမ့္မယ္။ 
တခ်ိဳ႕က ကတ္သီးကတ္သတ္ ခုလို ေမးခြန္းမ်ိဳူး ေမးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သိတဲ့ သူေ႒းႀကီးေတြ၊ ေအာင္ျမင္သူေတြက်ေတာ့ ခုလို စာရြက္ဖတ္ၿပီး မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူးလို႔။ အဲဒီလို ေမးတာလည္း မွန္ပါတယ္။ 

တခ်ိဳ႕သူေ႒းႀကီးေတြ။ ေအာင္ျမင္ေနၾကသူေတြဟာ အဲလိုမ်ိဳး စာရြက္ကို အသံထြက္ ဖတ္တာ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္စရာကို မလိုလို႔ပါ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္၊ အဲဒီပန္းတိုင္ေရာက္ေအာက္ ဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပန္းတိုင္ေရာက္ရမယ္ဆိုတာ စိတ္္ထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီးသား ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ မသိစိတ္ထဲမွာ ေရာက္ေနလို႔ပါ။

ဒါကို ဖတ္ၿပီးရင္ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ လာမေျပာပါနဲ႔လို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာရေအာင္ စမ္းေရာၾကည့္ၿပီးၿပီလား။ ဒီနည္းဟာ ဟင္နရီဖို႔ဒ္အပါအဝင္ မီလ်ံနာသူေ႒းႀကီးမ်ား၊ ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္အပါအဝင္ တီထြင္ပညာရွင္နဲ႔ ေအာင္ျမင္သူေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာေအာင္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္၊ ေလ့လာခဲ့ၿပီး Napoleon Hill က ေတြ႕ရွိ ေဖၚထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီနည္းကို က်င့္သံုးရင္း သူကိုယ္တိုင္္လည္း မီလ်ံနာသူေ႒းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သလို တျခားလူေတြလည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လိုက္နာက်င့္သံုးလို႔ မီလ်ံနာသူေ႒းျဖစ္္သြားၾကသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ပါလို႔ပဲ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ တကယ္အက်ိဳးရွိ မရွိသိရေအာင္ လုပ္ၾကည့္ဖို႔ကေတာ့ သင့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ဒီေအာင္ျမင္ေရးနည္းကို ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္တင္ မဟုတ္ပဲ တျခားျဖစ္ခ်င္တာေတြအတြက္လည္း သံုးလို႔ ရပါတယ္။ ဥပမာ - ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၆ ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ဖို႔၊ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔၊ အဆိုေတာ္ျဖစ္ဖို႔၊ ရာထူးတိုးဖို႔စသျဖင့္ေပါ့။
Ref:ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနပါ..။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

အတိတ္ကုိ ထမ္းပုိးျပီး မလာပါနဲ႔...

အတိတ္က လူကုိ အိပ္ေရးပ်က္ေစတယ္...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

ေသာကေတြ ထပ္မရွာပါနဲ႔...

ေလာကမွာ လူအမ်ားစု ရွာေဖြေနတာ ေသာကပဲ...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

အတၱေတြ ပြားမလာပါေစနဲ႔...

အတၱက အထီးက်န္မႈရဲ႕ အဓိကလက္သည္တရားခံပဲ...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

ေမတၱာေတြ မေဝးပါေစနဲ႔...

ေမတၱာဟာ အနီးအေဝး သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ ေခ်ဖ်က္နုိ္င္တယ္...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

အျပံဳးေတြ မေပ်ာက္ပါေစနဲ႔...

အခ်စ္အမုန္းကုိ မသုံးတတ္ရင္ အျပံဳးက  လမ္းေပ်ာက္တတ္တယ္...

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ..

စြဲလမ္းမႈေတြကုိ  သယ္မလာပါနဲ႔...

လႊတ္ခ်သင္႔တာကုိ လႊတ္မခ်ခဲ႔ရင္ ဘဝက 

ပုိ ေလးလံတယ္...

Credit : U Thu Mu Kha

ၿပံဳးပလိုက္ပါ..။

မငိုပါေက့..

မ်က္ရည္တိကို သုတ္ပလိုက္ပါ

မ်က္ရည္ဆိုစြာ ေကာင္း တန္ဖိုးဟိ့ေရ

ရတနာတစ္ခုပိုင္ျဖိဳက္လို့ပါရာ..။

ၿပံဳးပလိုက္ပါ..။

အားယူၿဗီး..

ႀကိဳးစားၿဗီး..

တစ္ေလာကလံုး ပန္းတိ ဆြ့ံအလားလီေအာင္ 

လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၿပံဳးပလိုက္ပါ..။

မ်က္ရည္ စမ္းေခ်ာင္းတိ ရပ္လားလီေအာင္..

လြမ္းရိမ့္ေငြ႕တိ ရပ္တန့္လားလီေအာင္..

မင္း နႈတ္ခမ္းအစံုနန့္

ၿပံဳးပလိုက္ပါ..။

မ်က္ရည္ၾကားက ၿပံဳးျပလိုက္ေတ 

အၿပံဳး တစ္ပြင့္စြာ တန္ဖိုးရွိအားႀကီးလို့

အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နန့္

 တြန္းအား

             ပီးနိန္ရသူပါ..။

ယင္း အတြက္နန့္ 

အပန္းမႀကီးဆိုေက

နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ 

အပူပင္ကင္းမဲ့စြာ

ထာဝရ ၿပံဳးျပပလိုက္ပါနန္း...။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ..။

လူတစ္ခ်ိဳ ့ကိုယ္ ့ဆီေရာက္လာၾကတယ္.....

တစ္ခ်ိဳ ့က အသိမေပးဘဲ
တိတ္တိတ္ေလး ထြက္ခြာသြားၾကတယ္...

တစ္ခ်ိဳ ့က ရန္ေတြျဖစ္ျပီး
လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားၾကတယ္....

တစ္ခ်ိဳ ့က ရဲရင္ ့တယ္...

တစ္ခ်ိုဳ ့က ၾကင္နာတယ္...

တစ္ခ်ိုဳ ့က ကရုဏာပိုတယ္...

တစ္ခ်ိဳ ့က ဟန္ေဆာင္တယ္...

ေသခ်ာတာက...
အားလံုးဟာ...
ကိုယ္ ့ရင္ဘတ္ေပၚမွာ..
လွပတဲ ့ေျခရာေတြ ခ်န္ထားရစ္ခဲ ့ၾကတယ္........။ .။

ငါ ၿပံဳးေနဆဲပါ.။

ဘဝကို ေျပာင္းလဲသြားေစနိူင္မည့္ ေမးခြန္းတစ္ခု..

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိသားစုခ်င္း၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူခ်င္း၊ မိတ္ေဆြခ်င္း ဆက္ဆံေရးေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိပါတယ္။

 ဒီေမးခြန္းကေတာ့ –

“ ဒီေန႔တစ္ရက္သာ အသက္ရွင္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါ့ ဘ၀က အေရးပါအရာေရာက္ရဲ႕လား ? ”ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းက တကယ္ကိုေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္ပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုၾကံဳကြဲျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက ဘ၀ဆိုတာ သမုဒၵရာအလယ္ကေရပြက္တစ္ခုလို ေခတၱခဏေလးပဲဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ဆင္ျခင္ဉာဏ္မဲ့စြာ ျပဳမူေနထိုင္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ လူအမ်ားစုက သူတို႔ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္ရာကို မလုပ္ပဲေနေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ လူတိုင္းက သူတို႔စိတ္ႏွလံုးက ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနတတ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ဖန္တီးမႈေတြကိုလုပ္ေဆာင္ဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး လက္ငင္းအက်ိဳးရလဒ္ေတြေနာက္ကို လိုက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေနထိုင္ေနၾကသူအမ်ားစုက သူတို႔အျမဲတမ္းမရွင္သန္ေနႏိုင္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ကမာၻေပၚမွာ သူတို႔ရွင္သန္ခြင့္ရခ်ိန္ဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ကမာၻမွာေနထိုင္သ၍ေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ထူးကဲသာလြန္မႈေတြကိုရရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းျပန္ေမးၾကည့္သင့္ပါတယ္။

 ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။

႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးျမင္ၾကည့္ပါ။

အေရးပါတဲ့ဘ၀ကို ရွင္သန္ရျခင္းက ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းထက္ အမ်ားႀကီးသာလြန္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူအမ်ားစုက ေရာေထြးေနတတ္ၾကပါတယ္။ 

တကယ္လို႔ ဒီေန႔ဟာ သင့္ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ဘာမွအသံုးမ၀င္ဘူးဆိုတာကို ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳေတြေနာက္ကို လိုက္တဲ့အခါမွာ ေငြေၾကးေတြ အမ်ားႀကီးရွာႏိုင္တာ၊အေကာင္းစားပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးပိုင္ဆိုင္ထားေပမယ့္လည္း ထူးကဲသာလြန္တဲ့ဘ၀ကိုေတာ့ ရရွိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက အဆင္ေျပသက္သာတဲ့ဘ၀မ်ိဳးမွာ အေကာင္းစားပစၥည္းေတြသံုးၿပီး ေနထိုင္ခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔။ 

သင္နဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးရဲ႕အဓိကအခ်က္ကဘာလဲ၊ သင့္အေနနဲ႔ ေန႔ရက္တိုင္းမွာ အျခားသူေတြရဲ႕ ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္သလား၊ သင့္ရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႕အစည္းက သက္ဆိုင္ရာနယ္ပယ္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိေနၿပီလား၊

 စိတ္ခ်မ္းသာျပည့္စံုမႈအျပည့္နဲ႔ ေန႔ရက္တိုင္းကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၿပီလား၊ ဒီေန႔မွာေရာ နာမည္တြင္က်န္ခဲ့တာမ်ိဳးတစ္ခုခုကို ဖန္တီးႏိုင္ၿပီလား။ ဒါေတြအားလံုးကို ေမ့လိုက္လို႔မရပါဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ကိုယ္သင္ အ႐ိုးရွင္းဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္႐ုံနဲ႔ ထူးျခားတဲ့ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ – ဒီေန႔သာ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးေနျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ငါ့ ဘ၀က အေရးပါခဲ့ၿပီလား ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
Ref:Gentleman Magazin

ဘဝ**နီတိ**..။

" ဘ၀ " မွာ ... ကုန္ဆံုး သြားၿပီးရင္

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္ ေတာ့တဲ့

အရာ သံုးခု ႐ွိပါတယ္ ။

အခ်ိန္ ၊ စကားလံုး ၊ အခြင့္ အေရး ဆိုတာေတြေပါ့ ။

" ဘ၀ " မွာ ... ( ဘယ္ေတာ့မွ )

လက္လႊတ္ အဆံုး႐ွံဳး မခံရမယ့္ အရာ သံုးခု ႐ွိတယ္ ။

ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ့ ၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ၊ ႐ိုးသားမႈ့ တို႔ပါပဲ ။

" ဘ၀ " မွာ ... တန္ဖိုးအထားရဆံုး အရာ သံုးခု႐ွိတယ္ ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ့ နဲ႔

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္ ။

" ဘ၀ " မွာ ... မေသခ်ာတဲ့ အရာ သံုးခု ကေတာ့

အိပ္မက္ရယ္ ၊ ေအာင္ျမင္မႈ့ ရယ္ ၊ ကံၾကမၼာ ရယ္ 

ျဖစ္ပါတယ္ ။

# credit ..                                ထပ္ဆင့္မ်ွေ၀ေပးပါသည္ ။

နိူင္ငံေရး အမႈနဲ့ ပထမဆုံး ေထာင္ဒဏ္ အပစ္ေပးခံရသူ( သို့) ျမန္မာ့နိူင္ငံေရး မီးရွူးတန္ေဆာင္...။

ဦးဥတၱမမွာ ထိုကဲ့သို႔လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ သကၠတ၊ ဘဂၤလီ၊ နာဂရီ၊ တိဘက္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ ႏွင့္ ဂ်ပန္ဘာသာတို႔အား တတ္ကၽြမ္းသူလည္းျဖစ္ရာ အလြန္ေလးစားဖြယ္ပင္။
1ျမန္မာတမ်ိဳးသားလုံး ဝံသာႏုစိတ္ဓာတ္ရင့္သန္ေစရန္ ပထမဆုံး မ်က္စိဖြင့္ေပးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကား ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ပင္ျဖစ္ပါတယ္။သူ႔တစ္သက္တာလုံးတြင္ နိုင္ငံေရး အသိစိတ္ နိုးၾကားေစရန္ ႏွင့္ တိုင္းတစ္ပါးအုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္မွလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ေဆာက္ရြက္ႀကိဳးပမ္းသြားခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူ တစ္ဦးဆိုပါကလည္း မမွားပါေခ်။

ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကို ရခိုင္ျပည္နယ္၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ ၁၈၇၈ ခု ၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ရက္၌ အဖ ဦးၿမ အမိ ေဒၚေအာင္သူတို႔မွ ဖြားျမင္ၿပီး ငယ္အမည္မွာေပၚထြန္းေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးခ်င္းမ်ားမွာ ေက်ာ္ထြန္းေအာင္ႏွင့္ မအိမ္စိုး တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပၚထြန္းေအာင္ ၉ ႏွစအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စာသင္ခ်င္သျဖင့္ မိဘမ်ားကိုပူဆာရာ မရသျဖင့္ အိမ္မွထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ မိဘမ်ားလိုက္လံရွာေဖြရာ ၁၅ ရက္ခန္႔ၾကာမွ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္အပ္ႏွံပါတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ အခါ ထုံးစံအတိုင္း သူငယ္တန္းမွ စတင္ေနေစရာ ေပၚထြန္းေအာင္က သူ႔ကို တတိယတန္း တြင္ ထားခြင့္ျပဳရန္ေျပာဆိုပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အရည္အခ်င္းစမ္းသပ္လိုတဲ့အတြက္ တတိယတန္းဖတ္စာ ကို ဖတ္ခိုင္းရာ ေပၚထြန္းေအာင္က ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ဖတ္ျပလိုက္ရာ ဆရာႀကီးအံၾသသြားၿပီး ေပၚထြန္းေအာင္အား ဒုတိယတန္းမွ စတင္ေနခြင့္ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမေနေသးဘဲ ဖတ္ျပနိုင္ျခင္းမွာ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ႀကိဳတင္သင္ၾကားထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေတာ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

စတုတၱတန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးၿပီးေသာအခါ ေပၚထြန္းေအာင္ဟာ ဒုတိယပညာသင္ဆုရရွိၿပီး အဂၤလိပ္အရာရွိ ရခိုင္တိုင္းမင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ေပၚထြန္းေအာင္ဟာ ဝမ္းမသာခဲ့၊ ဆုလက္ခံၿပီးၿပီးခ်င္း ကမ္းနားသို႔သြားကာ ဆုကိုခ်ိဳးဖဲ့ကာ ကုလားတန္ျမစ္ထဲသို႔ လႊင့္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေနာက္ ညီျဖစ္သူ အား စကားတစ္ခြန္းေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ” ဒီမွာ ငါ့ညီ၊ ဆုယူရင္ ပထမဆုကိုသာယူ၊ ဒုတိယ တို႔ ၊ တတိယတို႔ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မယူနဲ႔ ” ဟူ၍ပင္။ ေပၚထြန္းေအာင္ရဲ့ စိတ္ထားကား တကယ္ပင္ ျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။

ေပၚထြန္းေအာင္တြင္ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကမၻာ့နိုင္ငံမ်ားသို႔သြားေရာက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားဖို႔ပါပဲ။ သို႔ေၾသာ္ကံရြယ္ခဲ့တိုင္းမျဖစ္ခဲ့။ ပညာကို လိုလားလွတဲ့ ေပၚထြန္းေအာင္ဟာ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ေရႊေစတီေက်ာင္းတြင္ ေရွးဦးစြာ ဖိုးသူေတာ္အျဖစ္ မဂၤလသုတ္မွ စ၊ သဒၵါရွစ္ေစာင္ ႏွင့္ သၿဂႋဳဟ္ ကိုးပိုင္းအထိ သင္ရိုးကုန္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ မိဘမ်ားက ရွင္သာမေဏ ျပဳေပးသျဖင့္ ” ရွင္ဥတၱမ ” ဟု တြင္ပါတယ္။ ပညာေတာ္လြန္းတဲ့ ရွင္ဥတၱမ အား ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးက သားရဟန္းအျဖစ္ေမြးစားကာ သူပညာသင္လိုတဲ့ ကာလကတၱားၿမိဳ႕သို႔ပို႔ေဆာင္ကာ ပညာသင္ေစပါတယ္။ ကာလကတၱားမွာ ၃ ႏွစ္ေနၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာ (၁၀) တန္း အဆင့္ကို ေအာက္ျမင္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕သို႔သြားကာ ေရစႀကိဳတိုက္မွာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ား ကို ရွင္ဝတ္ျဖင့္ ဆက္လက္သင္ယူခဲ့ၿပီး ထိုသို႔သင္ေနစဥ္အတြင္း ေဆြမ်ိဳးေတာ္သူ ဘုံေဘဘားမား ကိုယ္စားလွ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ပဥၨင္းဒါယကာျပဳလ်က္ ရဟန္းခံေပးခဲ့ပါတယ္။ ထိုစဥ္က ဦးဥတၱမ အသက္မွာ ၁၉ ႏွစ္ ၂ လ ရွိၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ရဟန္းဝတ္ႏွင့္ပင္ ကာလကတၱားသို႔ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္တို႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္နိုးၾကားေနခ်ိန္ႏွင့္ ၾကဳံႀကိဳက္ရာ ေဒါက္တာရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုးႏွင့္ စီအာဒတ္စ္ အစရွိတဲ့ အိႏၵိယခါင္းေဆာင္တို႔ႏွင့္ တြဲမိသြားတဲ့ ဦးဥတၱမ မွာ နိုင္ငံေရးႏွင့္ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္လာၿပီး ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအတြက္နိုးၾကားတက္ႂကြလာခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ ေနစဥ္အတြင္း ဟိႏၵဴမဟာဆပ္ဗာအသင္းႀကီး၏ ဥကၠဌ အျဖစ္ ဦးဥတၱမ ဟာတင္ေျမႇာက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ထိုအသင္းႀကီး၌ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ေတာ္႐ုံ အရည္အခ်င္းႏွင့္ မျဖစ္နိုင္ပါေခ်။ အိႏၵိယျပည္၌ ကြန္ဂရက္အသင္း ႀကီးၿပီးလၽွင္ ဒုတိယအႀကီးဆုံး အသင္းဖြဲ႕ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးဥတၱမဟာ အိႏၵိယျပည္တြင္ ၈ ႏွစ္ မၽွ ေနခဲ့ၿပီး ျပင္သစ္နိုင္ငံသို႔ ပညာသင္သြားျပန္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကဲ့သို႔ေသာ နိုင္ငံငယ္ေလးမ်ားက ရရွားကဲ့သို႔ေသာ နိုင္ငံႀကီး တစ္နိုင္ငံကို အနိုင္ရလိုက္တဲ့ သတင္းကို ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ကိုအထင္ႀကီးသြားကာ စုေဆာင္းထားေသာေငြႏွင့္ ဂ်ပန္ကို ၁၉၀၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၄) ရက္ေန႔မွာ သြားေရာက္ပညာဆည္းပူးရန္ စင္ကာပူသို႔ သေဘၤာျဖင့္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဂ်ပန္တြင္ ပညာသင္ယူကာ တစ္ဖက္တြင္လည္း သကၤရိုက္ဘာသာ ပါေမာကၡအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ တပည့္မ်ားတြင္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားမ်ားလဲ ပါဝင္ပါတယ္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားအား ဂ်ပန္ျပည့္ ႏွင့္ ႏွိုင္းယွဥ္လ်က္တ႐ုတ္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို မည္သို႔မည္ပုံ ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း နည္းေပးလမ္းၿပ ညႊန္ၾကားေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ဦးဥတၱမ အေၾကာင္းဟာ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္ ထံေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္ဟာ ဦးဥတၱမကို လာေရာက္ေတြ႕ဆုံခဲ့ၿပီး ေဆြးေႏြးစကားေျပာၾကည့္ေသာအခါ ဦးဥတၱမကို အထူးေလးစားခင္မင္ သြားခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္ႏွင့္ အတူ ၁၉၁၉ တြင္ ဂ်ပန္မွကိုရီးယား၊ ကိုရီးယားမွ ဆိုက္ပန္၊ ဆိုက္ပန္မွ မန္ခ်ဴးကိုး၊ မန္ခ်ဴးကိုးမွ က်ိဖု၊ က်ိဖုမွ ရွန္ဟိုင္း၊ ရွန္ဟိုင္းမွ အမြိဳင္ၿမိဳ႕အသီးသီးသို႔ ခရီးလွည့္လည္သြားလာခဲ့ပါတယ္။ ထိုမွတဖန္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ရွိ ဆိုင္ဂုံ ( ယခု ဗီယက္နမ္၊ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕ေတာ္) သို႔ဝင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ထိုေခတ္အခါက ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ထိုမၽွမ်ားျပားလွတဲ့ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ားကို ခရီးလွည့္လည္ျခင္း၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနထိုင္ျခင္းကို ျပဳလုပ္နိုင္သူမွာ အံခ်ီးဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဥတၱမမွာ ထိုကဲ့သို႔လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ သကၠတ၊ ဘဂၤလီ၊ နာဂရီ၊ တိဘက္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ ႏွင့္ ဂ်ပန္ဘာသာတို႔အား တတ္ကၽြမ္းသူလည္းျဖစ္ရာ အလြန္ေလးစားဖြယ္ပင္။

ဆိုင္ဂုံတြင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ျမင္ကြန္းမင္းသားႀကီးႏွင့္ ၎၏သားေတာ္ ႏွစ္ပါး တို႔ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။ ဦးဥတၱမ ဆိုင္ဂုံေရာက္ေနေၾကာင္း သိလ်င္သိခ်င္း ဆရာေတာ္အားပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနစဥ္ ျမင္ကြန္းမင္းသားႀကီးက ” အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ရာဇပလႅင္ေပၚ ဖင္မထိုင္ရသမၽွေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး” ဟု ေလၽွာက္ထားရာ ဆရာေတာ္က ” ဒကာႀကီး၊ ခဲတစ္လုံး ေရထဲခ်က အသံျမည္ပါလိမ့္မည္၊ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ အသံျမည္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ” ဟု မိန္႔ရာ ျမင္ကြန္းမင္းသားႀကီး မ်က္ရည္မ်ားက်ရွာခဲ့သည္ ဟု ဆိုပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့ရာ ထိုအခ်ိန္က ဝိုင္အမ္ဘီေအအသင္း က နိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ား စတင္လုပ္ကိုင္ေနၿပီျဖစ္၍ ဦးဥတၱမလည္း ဝင္ေရာက္ ကူညီကာ စိတ္အားထက္သန္စြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးဥတၱမ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဝိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းႀကီးမွာ အေတာ္အသင့္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အသင္းသူ အသင္းသားမ်ားကလည္း ဘာသာစုံတတ္ကၽြမ္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ဂ်ပန္ပါေမာကၡ ျဖစ္ခဲ့သူအျပင္ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္အားထက္သန္ေသာ ဆရာေတာ္အား အထူးေလးစားၾကည္ညိဳၾကပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ နိုင္ငံေရးမ်က္စိပြင့္ေစရန္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႔လွည့္လည္ကာ နိုင္ငံေရး တရားမ်ားကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ တရားေဟာရာတြင္ နားရွင္းေအာင္ေဟာေလ့ရွိ၏။ မပ်င္းရိေစရန္ ရယ္ရြင္ဖြယ္ ပုံတိုပတ္စေလးမ်ားကို ထည့္ၿပီး ေဟာေသာေၾကာင့္ အလြန္ရယ္ရ၏။ မွန္ေသာအခ်က္မ်ားကို မေထာက္ မညႇာဘြင္းဘြင္းေဟာတတ္သျဖင့္လည္း မွန္ပါေပတယ္ဟု တရားနာသူတိုင္း ဝန္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ထိုသို႔ေဟာေျပာျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ့ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ျခင္းကို ခံရကာ အျခား သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း အစဦး၌ မေပါင္းဝံ့ ၊ မည္သည့္ေက်ာင္းကမွ လည္းလက္မခံၾကတာေၾကာင့္ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္သာ သီးသန္႔ သီတင္းသုံးရရွာပါတယ္။

ထိုစဥ္ ေဝလမင္းသား ( ေနာက္နန္းစြန္႔မင္းသား အဌမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ ) ျမန္မာျပည္သို႔လာမည္ျဖစ္ရာ ဝိုင္အမ္ဘီေအ မွႀကီးမွူးကာ သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ကို ဖမ္းၿပီး သပိတ္ေမွာက္လ်င္ အျပစ္ေပးနိုင္ေသာ ဘြိဳင္ေကာက္ ဥေပဒကို ဘုရင္ခံက ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုသို႔ ဘုရင္ခံက တင္းတင္းမာမာေဆာင္ရြက္လာေသာအခါ ျမန္မာျပည္သူမ်ား မေက်နပ္ၾက၊ သို႔ေသာ္ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ရန္လည္း မဝံ့ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဦးဥတၱမဟာ ဘုရင္ခံထံစာတစ္ေစာင္ ေရးပို႔လိုက္ပါတယ္။

ထိုစာမွာ” ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္ မင္း ျမန္မာျပည္က ထြက္သြား” ဟူ၍ပင္။ ထိုစာကို သူရိယသတင္းစာက ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရာ တစ္တိုင္း ျပည္လုံး မ်က္လုံးျပဴး အံအားသင့္ကာ မီးခဲျပာဖုံး ျဖစ္ေနေသာ လြတ္လပ္ေရးစိတ္၊ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ တို႔ နိုးၾကားလာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ နိုင္ငံေရးတရားမ်ားကို လွည့္လည္ေဟာေနရင္း ၁၉၂၁ ခုႏွစ္၊ ဖ်ာပုံခရိုင္၊ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္၊ ဆူးကလပ္ ေက်းရြာတြင္ အစိုးရအား အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ တရားေဟာသည္ဟု ရာဇသတ္ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၂၄(က) အရ မအူပင္တရား႐ုံးတြင္ စစ္ေဆးကာ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒါဏ္ (၁၂) လ အက်ဥ္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ျပစ္ဒါဏ္မွ လြတ္ေျမာက္ လာသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း အစိုးရအားဦးမညႊတ္ပဲ နိုင္ငံေရး တရားမ်ားကို ဆက္လက္ေဟာရာ ၁၉၂၄ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယ အႀကိမ္ ေထာင္ဒါဏ္ (၃) ႏွစ္ အခ်ခံရကာ ဒုတိယအႀကိမ္ အက်ဥ္းက်ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ သို႔ေသော္ထာင္က လြတ္ၿပီးမၾကာမီ အမ်ိဳးသားနိုးၾကားေရး တရားမ်ားကို ဆက္လက္ေဟာၾကားရာ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္ တြင္ တတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရျပန္ပါတယ္။ အာဂ အာဇာနည္ေပ။

ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမအား တစ္တိုင္းျပည္လုံး တခဲနက္ေထာက္ခံ ၾကည္ညိဳခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး မီးရွုးတန္ေဆာင္ ဆရာေတာ္၏ ဘဝနိဂုံးပိုင္းက ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့ေပ။ အဂၤလိပ္အစိုးရက အိမ္ၾကက္ျခင္း အိုးမည္းသုတ္ကာ ခြပ္ေစေသာ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေပးအပ္လိုက္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကို အႏၵိယမွ ခြဲထုတ္ကာ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ နိုဝင္ဘာလတြင္ အေထြေထြေရြးေကာင္ပြဲ က်င္းပရန္ စီစဥ္ပါတယ္။ သည္တြင္ နိုင္ငံေရးပါတီမ်ား အနိုင္ရရွိဖို႔ ႀကိဳးပမ္းရာ၌ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ အား ခ်ဥ္းကပ္စည္း႐ုံးၾကပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာေတာ္မွာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ ႏွင့္ အသက္အရြယ္ရင့္လာတာေၾကာင့္ စိတ္ပန္း ကိုယ္ႏြမ္းျဖစ္သည့္အျပင္၊ စည္း႐ုံးမွုမရွိပဲ အာဏာရရွိေရးကိုသာ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ နိုင္ငံေရးေခါေင္းဆာင္မ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္မွုကို ရပ္ဆိုင္းကာ အိႏၵိယ ႏွင့္ ဗမာျပည္တြင္ အလ်ဥ္းသင့္သလိုေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ငါးပြင့္ဆိုင္ အဖြဲ႕မွ ဆရာေတာ္အားလွည့္ဖ်ားကာ အိႏၵိယမွ ရန္ကုန္သို႔ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ နိုင္ငံေရး စိတ္မကုန္ေသးေသာဆရာေတာ္မွာ ငါးပြင့္ဆိုင္ အဖြဲ႕အတြက္ မဲဆြယ္ေပးရန္ ရန္ကုန္သို ့ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အခ်ိဳ႕က ဆရာေတာ္အား ထိုသို႔ တစ္ပါတီတည္းမွေန၍ နိုင္ငံေရးမလုပ္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ေသာ္လည္း အရွိန္အဝါေကာင္းေသာ ငါးပြင့္ဆိုင္မ်ား၏ စကားနားဝင္သျဖင့္ မည္သို႔မၽွ မတတ္နိုင္ၾကေတာ့ေခ်။ နယ္တကာလွည့္ကာ ငါးပြင့္ဆိုင္ တရားပြဲမ်ားကို ေဟာေတာ္မွုပါတယ္။ မျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ကာလအတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပရိသတ္မွာ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ အစြမ္းနဲ႔ ငါးပြင့္ဆိုင္ အဖြဲ႕က အျပတ္အသတ္နိုင္ခဲ့ကာ အမတ္ ၄၆ ေနရာ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ဝန္ႀကီးရာထူး အေဝမတည့္တာေၾကာင့္ ငါးပြင့္ဆိုင္ေခါင္းေဆာင္ ဦးဘေဖမွာ အစိုးရမဖြဲ႕နိုင္ေတာ့ပဲ အမတ္ ၁၆ ေနရာသာ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္က ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ကာ နန္းရင္းဝန္ရာထူးကို ရာယူသြားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္မွာ တစ္ပါတီအတြက္ ရပ္တည္မိ၍ နိုင္ငံေရး သံေဝဂ ရစရာ ၾကဳံရပါေတာ့တယ္။ အျခားပါတီမ်ားက တစ္ပါတီ အတြက္မဲဆြယ္ေပးခဲ့သျဖင့္ ဆရာေတာ္အား အၾကည္အညိဳေလ်ာ့လာၾကသလို၊ ဆရာေတာ္၏ အရွိန္အဝါနဲ႔ ဝန္ႀကီး၊ အတြင္းဝန္ ရသြားသူ တစ္ကိုယ္ေကာင္း သမားမ်ားမွာလည္း ဆရာေတာ္အားလွည့္၍ပင္ မၾကည့္ၾက။ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး မီးရွုးတန္ေဆာင္ ဆရာေတာ္၏ ခါးသီးဖြယ္နိဂုံးပင္။

ဆရာေတာ္သည္ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနေသာ သကၤန္းႀကီးကို ပိုသီပတ္ပီ ဝတ္႐ုံ၍ လြယ္အိတ္ႀကီး တလုံးလြယ္ကာ ထီဖိနပ္မပါ သတင္းစာတိုက္မ်ားသို႔ ေလၽွာက္သြားၿပီး အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ သတင္းစာမ်ားကို ေတာင္းယူေလ့ရွိၿပီး ရရွိေသာ သတင္းစာမ်ားကို လမ္းေဘးတိုက္ရိပ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားေအာက္တြင္ ထိုင္ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီး၍ အိုမင္းေနသည့္အျပင္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ၊ ေျခေထာက္ အနာေၾကာင့္ ပိန္ခ်ဳံးကာ ခပ္ယဲ့ယဲ့မၽွပင္ သြားလာေနရပါတယ္။ လမ္းတြင္ သတိေမ့လဲၿပိဳေနသည့္အခါ ဆရာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူမ်ားက သူတည္းခိုရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးၾကရပါတယ္။

ဆရာေတာ္အားျပဳစုသူကင္း၍ ဤမၽွအေျခအေနဆိုးလာသည့္အခါ ၁၉၃၉ ခု ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရခိုင္ရဟန္းေတာ္မ်ား သမဂၢအသင္း၏ ၄ ႀကိမ္ေျမာက္ အစည္းအေဝးမွ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမအား ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကၿပီးငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႕ကိုလည္း အျပစ္တင္ေဝဖန္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါအျပင္ ႏွစ္ရွည္စြဲကပ္လာတဲ့ေျခေထာက္ကင္ဆာ ၊ စိတ္ေရာဂါတို႔ေၾကာင့္ ၁၉၃၉-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၉)ရက္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေမာင္ေဇယ်ာေရးသားထားတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေရွ႕ေဆာင္လမ္းၿပ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ စာအုပ္မွ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕ကိုေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ႂကြလာေတာ္မူမည္ျဖစ္၍ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တစ္ရြာလုံး အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျဖင့္ ျပင္ဆင္လုံးပန္းၾကပုံမ်ား၊ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲမွာ လူေတြ ညႇပ္ညႇပ္တက္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလ်က္ အနီးအနားရွိ ၿမိဳ႕မ်ား၊ ရြာမ်ားက ထမင္းထုပ္ျဖင့္ လာကာ တရားနာၾကပုံမ်ား၊ ဆရာေတာ္ႂကြလာမည့္လမ္းစဥ္တြင္ ဆံပင္ကို တံတားခင္းလ်က္ ဝပ္စင္းေနၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲအဓိက႐ုဏ္းတြင္ ဆရာေတာ္အား ပုလိပ္က ဒူးႏွင့္တိုက္ပုံမ်ား၊ ေထာင္ထဲတြင္ ေထာင္အရာရွိမ်ားက သကၤန္းကို အတင္းခၽြတ္၍ ေထာင္ဝတ္ ေထာင္စား ဝတ္ေပးပုံမ်ား၊ ေထာင္က လြတ္လာေသာအခါ ပရိသတ္ဗိုလ္ပုံ အလယ္တြင္ ေထာင္ဝတ္ကို ဝတ္ျပသျဖင့္ ပရိသတ္မ်ား မ်က္ရည္စီးယို ငိုေႂကြးၾကပုံမ်း၊ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ဆုံးေခတ္ျဖစ္ေသာ ခြဲေရး၊ တြဲေရးကာလ၌ အိႏၵိယျပည္တြင္ ခရီးလွည့္လည္ေတာ္မူေနေသာ ဆရာေတာ္အား ေဝဟင္ခရီးမွ ေလယာဥ္စီးၿပီး ႂကြလာေတာ္မူပါရန္ ပင့္ဖိတ္ပုံမ်ားသည္ တစ္သီႀကီး ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာေပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္… ယခုကား… ယခုကား…
ဆြမ္းကပ္လွူဒါန္းမည့္သူ မရွိသျဖင့္ ေျခသလုံး ေက်ာင္းတိုင္ျပဳကာ အရပ္တကာေလၽွာက္၍ လည္ေနရေသာ ဦးဥတၱမ ဘဝသို႔ က်ေရာက္ေနရရွာေခ်ၿပီတကား၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္၊ တရားရဖြယ္၊ သံေဝဂျဖစ္ဖြယ္၊ ေလာကကို စိတ္နာဖြယ္ ေကာင္းလွေပစြ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာေတာ္၏ အတိတ္ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေတြးရင္း ယခု ပစၥကၡမ်က္ျမင္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ကာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔၍ လာေတာ့သည္။

“ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတတ္တဲ့ လူေတြပဲ”ဟုလည္း ႀကိတ္၍ ေရရြတ္လိုက္မိကာ မ်က္ရည္ပူဝဲ၍ လာမိေတာ့သည္။
“ကိုင္း… ငါ သြားေတာ့မယ္”
ဆရာေတာ္က အမိန္႔ေပးရင္း ထေလရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝရံတာတြင္ လွန္းထားသည့္ ဆရာေတာ္၏ ဧကသီကို ေျပးယူၿပီး က႐ုဏာ ေစတနာျဖင့္ သကၤန္းကို ဆရာေတာ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ တင္လႊမ္းကာ လက္ကန္ေတာ့ထိုး၍ ေပးမိ၏။
“အမယ္… မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ကေလးေအာက္ေမ့ေနသလား”ဟု ဆရာေတာ္က ျပဳံးျပဳံးႀကီး မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ဆရာေတာ္ ႂကြေရာက္လာသည္က ယခုျပန္လည္ႂကြသြားေတာ္မူ ခါနီးအထိ ဆရာေတာ္၏ အျပဳံးကို ဤတစ္ႀကိမ္သာလၽွင္ ေတြ႕ရေပသည္။ ဦးဥတၱမသည္ ေဆး႐ုံတက္၍ ေနသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၉)ရက္ေန႔၌ ဦးဥတၱမအရွင္ျမတ္ ေဆး႐ုံတြင္ ပ်ံလြတ္ေတာ္ မူရွာေခ်ၿပီ။ ဤကား ဆရာေတာ္၏အေၾကာင္းမ်ားကို သတင္းစာတြင္ ပါလာ ေတြ႕ျမင္ရျခင္းသာလၽွင္ျဖစ္၏။

လြမ္းၾကၿပီ… လြမ္းၾကေလၿပီ။
ဆရာေတာ္၏ အေလာင္းကို ေဆး႐ုံမွ ယူေဆာင္လ်က္ မပုပ္မသိုးေအာင္ ေဆးရည္စိမ္ကာ မွန္ေခါင္းတြင္သြင္း၍ ပုဇြန္ေတာင္ ေညာင္ကုန္းေက်ာင္းတိုက္တြင္ ထား၏။ စည္ကားလွေပ့၊ လူေတြျဖင့္ တိုး၍ မေပါက္၊ ေန႔ေရာ ညပါ တ႐ုံး႐ုံးျဖစ္ကာ ဝမ္းနည္းၾကသည္။ ငိုယိုၾကသည္။ ပူေဆြးၾကသည္။ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးဂုဏ္အထူးကို ခ်ီးက်ဴးထုတ္ေဖာ္ကာ ညစဥ္ညတိုင္း တရားပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲမၽွ က်င္းပသည္။

ဟီးဟီ ရယ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ တကားဟု ကၽြန္ေတာ့္အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိသည္။
အာဇာနည္ျမျမ၊ ရဲရဲေတာက္ ၾကည္ၾကည္ စသည့္ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္မ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံလာၾကကာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၏ ခ်ီးက်ဴးပြဲတြင္ေဟာေျပာရန္ အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာမ်ား လာ၍ ေမးၾက၏။

သြား… ငါမေျပာဘူး၊ ဘာလဲ… ေသမွ လြမ္းၾကတာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီး မေသခင္က ငတ္ေနတယ္၊ စိတ္ ကေတာက္ကတက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပန္မၾကည့္ၾကဘူး။ ငတ္လြန္းလို႔ အမွိုက္ပုံထဲက ဖရဲခြံေတာင္ ေကာက္စားရတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာစရာေကာင္းသလဲ။ အခု ခ်ီးက်ဴးပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့အတြက္ ကုန္က်မယ့္ေငြရဲ့ အပုံတစ္ရာပုံ တစ္ပုံေလာက္ ဆရာေတာ္ႀကီး အသက္ရွင္စဥ္က အကုန္အက်ခံလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိသည့္ျပင္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ဆြမ္းတစ္နပ္ ဆက္ကပ္လိုက္ရသည့္ အျဖစ္ကေလးကိုပါ ေျပာျပလိုက္၏။

အျခား အျခားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား တိုင္းျပည္၏ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးမ်ား သည္လည္း ဤနည္း၊ ဤလမ္းစဥ္အတိုင္း လိုက္ၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိၾကေပမည္သာ။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ တစ္ခုသတိျပဳသင့္သည့္ အခ်က္မွာကား တိုင္းျပည္၏ ေက်းဇူးရွင္ လူထု၏ေခါင္းေဆာင္၊ ျပည္သူ၏ အက်ိဳးေဆာင္ျဖစ္ကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ေသမွလည္း လြမ္းၾကပါ။ ခ်ီးက်ဴးၾကပါ။ မေသခင္လည္း ေက်းဇူးတရားသိကာ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား ေနေရး၊ စားေရး၊ စိတ္ခ်မ္းသာေရး၊ အပၸါယ မၽွတေရးမ်ားကို တတ္နိုင္သမၽွ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေထာက္ပံ့ခ်ီးျမင့္ျခင္း ျပဳသင့္လွသည္သာ ျဖစ္ေပသတည္း။
Ref: လြတ္လပ္ေရးေရွ႕ေဆာင္လမ္းၿပ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ – ေမာင္ေဇယ်ာ
ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမန္မာ့ ဗဟုသုတ – နႏၵာမိုးၾကယ္
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း
creadit- ayesay

Today Bago New Version အား Download ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္
ပိုမိုဆန္းသစ္ ၿပီးျပည့္စံု တဲ့ သတင္းမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
ေန႕စဥ္အခမဲ့ ဖတ္ရႈလိုက္ပါ။
Download for blow link
www.todaybago.com/todaybago.apk
-------------------------------------------------------
Unicode
နိုင်ငံရေးအမှုနဲ့ ပထမဆုံး ထောင်ဒါဏ်အပြစ်ပေးခံရသူ (သို့) မြန်မာ့နိုင်ငံရေးရဲ့ မီးရှုးတန်ဆောင်

ဦးဥတ္တမမှာ ထိုကဲ့သို့လူမျိုးဖြစ်ပြီး မြန်မာ၊ ပါဠိ၊ သက္ကတ၊ ဘင်္ဂလီ၊ နာဂရီ၊ တိဘက်၊ အင်္ဂလိပ်၊ ပြင်သစ် နှင့် ဂျပန်ဘာသာတို့အား တတ်ကျွမ်းသူလည်းဖြစ်ရာ အလွန်လေးစားဖွယ်ပင်။
1မြန်မာတမျိုးသားလုံး ဝံသာနုစိတ်ဓာတ်ရင့်သန်စေရန် ပထမဆုံး မျက်စိဖွင့်ပေးခဲ့သော ပုဂ္ဂိုလ်ကား ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ ပင်ဖြစ်ပါတယ်။သူ့တစ်သက်တာလုံးတွင် နိုင်ငံရေး အသိစိတ် နိုးကြားစေရန် နှင့် တိုင်းတစ်ပါးအုပ်ချုပ်မှုအောက်မှလွတ်လပ်ရေးရရှိရန် ဆောက်ရွက်ကြိုးပမ်းသွားခဲ့သူ ဖြစ်ပါတယ်။ မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးအတွက် ကျေးဇူးတင်ထိုက်သူ တစ်ဦးဆိုပါကလည်း မမှားပါချေ။

ဆရာတော်ဦးဥတ္တမကို ရခိုင်ပြည်နယ်၊ စစ်တွေမြို့တွင် ၁၈၇၈ ခု ၊ ဒီဇင်ဘာ ၂၈ ရက်၌ အဖ ဦးမြ အမိ ဒေါ်အောင်သူတို့မှ ဖွားမြင်ပြီး ငယ်အမည်မှာပေါ်ထွန်းအောင်ဖြစ်ပါတယ်။ မွေးချင်းများမှာ ကျော်ထွန်းအောင်နှင့် မအိမ်စိုး တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ပေါ်ထွန်းအောင် ၉ နှစအရွယ်ရောက်တဲ့အခါ အင်္ဂလိပ်စာသင်ချင်သဖြင့် မိဘများကိုပူဆာရာ မရသဖြင့် အိမ်မှထွက်ပြေးခဲ့ပါတယ်။ မိဘများလိုက်လံရှာဖွေရာ ၁၅ ရက်ခန့်ကြာမှ သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်ကို သွားတွေ့ပါတယ်။ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် အင်္ဂလိပ်-မြန်မာ နှစ်ဘာသာသင်ကျောင်းသို့ ပို့ဆောင်အပ်နှံပါတယ်။ ကျောင်းအပ်တဲ့ အခါ ထုံးစံအတိုင်း သူငယ်တန်းမှ စတင်နေစေရာ ပေါ်ထွန်းအောင်က သူ့ကို တတိယတန်း တွင် ထားခွင့်ပြုရန်ပြောဆိုပါတယ်။ ဆရာကြီးက အရည်အချင်းစမ်းသပ်လိုတဲ့အတွက် တတိယတန်းဖတ်စာ ကို ဖတ်ခိုင်းရာ ပေါ်ထွန်းအောင်က ဒိုးဒိုးဒေါက်ဒေါက် ဖတ်ပြလိုက်ရာ ဆရာကြီးအံသြသွားပြီး ပေါ်ထွန်းအောင်အား ဒုတိယတန်းမှ စတင်နေခွင့်ပြုခဲ့ရပါတယ်။ ကျောင်းမနေသေးဘဲ ဖတ်ပြနိုင်ခြင်းမှာ အိမ်နီးချင်းသူငယ်ချင်းများထံမှ ကြိုတင်သင်ကြားထားခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက တော်ခဲ့သူ ဖြစ်ပါတယ်။

စတုတ္တတန်း အတန်းတင်စာမေးပွဲကြီးပြီးသောအခါ ပေါ်ထွန်းအောင်ဟာ ဒုတိယပညာသင်ဆုရရှိပြီး အင်္ဂလိပ်အရာရှိ ရခိုင်တိုင်းမင်းကြီး ကိုယ်တိုင်ဆုချီးမြှင့်ခြင်းကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ သို့သော်ပေါ်ထွန်းအောင်ဟာ ဝမ်းမသာခဲ့၊ ဆုလက်ခံပြီးပြီးချင်း ကမ်းနားသို့သွားကာ ဆုကိုချိုးဖဲ့ကာ ကုလားတန်မြစ်ထဲသို့ လွှင့်ပစ်ခဲ့ပါတယ်။ ပြီးနောက် ညီဖြစ်သူ အား စကားတစ်ခွန်းပြောဆိုလိုက်ပါတယ်။ ” ဒီမှာ ငါ့ညီ၊ ဆုယူရင် ပထမဆုကိုသာယူ၊ ဒုတိယ တို့ ၊ တတိယတို့ဆိုရင် ဘယ်တော့မှ မယူနဲ့ ” ဟူ၍ပင်။ ပေါ်ထွန်းအောင်ရဲ့ စိတ်ထားကား တကယ်ပင် မြင့်မားခဲ့ပါတယ်။

ပေါ်ထွန်းအောင်တွင် ရည်မှန်းချက် တစ်ခု ရှိပါတယ်။ ဒီရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများသို့သွားရောက်ပြီး ပညာသင်ကြားဖို့ပါပဲ။ သို့သြော်ကံရွယ်ခဲ့တိုင်းမဖြစ်ခဲ့။ ပညာကို လိုလားလှတဲ့ ပေါ်ထွန်းအောင်ဟာ စစ်တွေမြို့ ရွှေစေတီကျောင်းတွင် ရှေးဦးစွာ ဖိုးသူတော်အဖြစ် မင်္ဂလသုတ်မှ စ၊ သဒ္ဒါရှစ်စောင် နှင့် သင်္ဂြိုဟ် ကိုးပိုင်းအထိ သင်ရိုးကုန်အောင် သင်ယူခဲ့ပါတယ်။ ၁၆ နှစ် အရွယ်တွင် မိဘများက ရှင်သာမဏေ ပြုပေးသဖြင့် ” ရှင်ဥတ္တမ ” ဟု တွင်ပါတယ်။ ပညာတော်လွန်းတဲ့ ရှင်ဥတ္တမ အား ရှမ်းအမျိုးသမီးကြီး တစ်ဦးက သားရဟန်းအဖြစ်မွေးစားကာ သူပညာသင်လိုတဲ့ ကာလကတ္တားမြို့သို့ပို့ဆောင်ကာ ပညာသင်စေပါတယ်။ ကာလကတ္တားမှာ ၃ နှစ်နေပြီး အင်္ဂလိပ်ဘာသာ (၁၀) တန်း အဆင့်ကို အောက်မြင်ပြီး မြန်မာပြည်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ ထို့နောက် ပခုက္ကူမြို့သို့သွားကာ ရေစကြိုတိုက်မှာ စာပေကျမ်းဂန်များ ကို ရှင်ဝတ်ဖြင့် ဆက်လက်သင်ယူခဲ့ပြီး ထိုသို့သင်နေစဉ်အတွင်း ဆွေမျိုးတော်သူ ဘုံဘေဘားမား ကိုယ်စားလှ ဦးထွန်းအောင်ကျော်က ပဉ္ဇင်းဒါယကာပြုလျက် ရဟန်းခံပေးခဲ့ပါတယ်။ ထိုစဉ်က ဦးဥတ္တမ အသက်မှာ ၁၉ နှစ် ၂ လ ရှိပြီ ဖြစ်ပါတယ်။

ထို့နောက် ရဟန်းဝတ်နှင့်ပင် ကာလကတ္တားသို့ ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ ထိုအချိန်တွင် အိန္ဒိယခေါင်းဆောင်တို့ လွတ်လပ်ရေးအတွက်နိုးကြားနေချိန်နှင့် ကြုံကြိုက်ရာ ဒေါက်တာရာဘင်ဒြာနတ်တဂိုးနှင့် စီအာဒတ်စ် အစရှိတဲ့ အိန္ဒိယခါင်းဆောင်တို့နှင့် တွဲမိသွားတဲ့ ဦးဥတ္တမ မှာ နိုင်ငံရေးနှင့် အကျွမ်းတဝင်ဖြစ်လာပြီး မြန်မာ့နိုင်ငံရေးအတွက်နိုးကြားတက်ကြွလာခဲ့ပါတယ်။ အိန္ဒိယမှာ နေစဉ်အတွင်း ဟိန္ဒူမဟာဆပ်ဗာအသင်းကြီး၏ ဥက္ကဌ အဖြစ် ဦးဥတ္တမ ဟာတင်မြှောက်ခံခဲ့ရပါတယ်။ ထိုအသင်းကြီး၌ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဖို့ ဆိုတာ တော်ရုံ အရည်အချင်းနှင့် မဖြစ်နိုင်ပါချေ။ အိန္ဒိယပြည်၌ ကွန်ဂရက်အသင်း ကြီးပြီးလျှင် ဒုတိယအကြီးဆုံး အသင်းဖွဲ့ကြီး ဖြစ်ပါတယ်။

ဦးဥတ္တမဟာ အိန္ဒိယပြည်တွင် ၈ နှစ် မျှ နေခဲ့ပြီး ပြင်သစ်နိုင်ငံသို့ ပညာသင်သွားပြန်ပါတယ်။ ဂျပန်ကဲ့သို့သော နိုင်ငံငယ်လေးများက ရရှားကဲ့သို့သော နိုင်ငံကြီး တစ်နိုင်ငံကို အနိုင်ရလိုက်တဲ့ သတင်းကို ကြားသိခဲ့ရပါတယ်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဂျပန်ကိုအထင်ကြီးသွားကာ စုဆောင်းထားသောငွေနှင့် ဂျပန်ကို ၁၉၀၇ ခုနှစ်၊ ဖေဖော်ဝါရီ (၄) ရက်နေ့မှာ သွားရောက်ပညာဆည်းပူးရန် စင်ကာပူသို့ သင်္ဘောဖြင့်ထွက်ခဲ့ပါတယ်။

ဂျပန်တွင် ပညာသင်ယူကာ တစ်ဖက်တွင်လည်း သင်္ကရိုက်ဘာသာ ပါမောက္ခအဖြစ်ဆောင်ရွက်ခဲ့ပါတယ်။ တပည့်များတွင် တရုတ်ကျောင်းသားများလဲ ပါဝင်ပါတယ်။ ထိုကျောင်းသားများအား ဂျပန်ပြည့် နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျက်တရုတ်ပြည် လွတ်မြောက်ရေးကို မည်သို့မည်ပုံ ဆောင်ရွက်သင့်ကြောင်း နည်းပေးလမ်းပြ ညွှန်ကြားပြောပြခဲ့ပါတယ်။ တရုတ်ကျောင်းသားများမှ တစ်ဆင့် ဦးဥတ္တမ အကြောင်းဟာ တရုတ်ခေါင်းဆောင် ဒေါက်တာဆွန်ယက်ဆင် ထံရောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒေါက်တာဆွန်ယက်ဆင်ဟာ ဦးဥတ္တမကို လာရောက်တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး ဆွေးနွေးစကားပြောကြည့်သောအခါ ဦးဥတ္တမကို အထူးလေးစားခင်မင် သွားခဲ့ပြီး တရုတ်ပြည်ကို ပင့်ဆောင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒေါက်တာဆွန်ယက်ဆင်နှင့် အတူ ၁၉၁၉ တွင် ဂျပန်မှကိုရီးယား၊ ကိုရီးယားမှ ဆိုက်ပန်၊ ဆိုက်ပန်မှ မန်ချူးကိုး၊ မန်ချူးကိုးမှ ကျိဖု၊ ကျိဖုမှ ရှန်ဟိုင်း၊ ရှန်ဟိုင်းမှ အမွိုင်မြို့အသီးသီးသို့ ခရီးလှည့်လည်သွားလာခဲ့ပါတယ်။ ထိုမှတဖန် အင်ဒိုချိုင်းနား ရှိ ဆိုင်ဂုံ ( ယခု ဗီယက်နမ်၊ ဟိုချီမင်းမြို့တော်) သို့ဝင်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ထိုခေတ်အခါက မြန်မာလူမျိုးတစ်ယောက်အနေနှင့် ထိုမျှများပြားလှတဲ့ ပြည်ပနိုင်ငံများကို ခရီးလှည့်လည်ခြင်း၊ နှစ်ရှည်လများနေထိုင်ခြင်းကို ပြုလုပ်နိုင်သူမှာ အံချီးဖွယ်ရာပင် ဖြစ်ပါတယ်။ ဦးဥတ္တမမှာ ထိုကဲ့သို့လူမျိုးဖြစ်ပြီး မြန်မာ၊ ပါဠိ၊ သက္ကတ၊ ဘင်္ဂလီ၊ နာဂရီ၊ တိဘက်၊ အင်္ဂလိပ်၊ ပြင်သစ် နှင့် ဂျပန်ဘာသာတို့အား တတ်ကျွမ်းသူလည်းဖြစ်ရာ အလွန်လေးစားဖွယ်ပင်။

ဆိုင်ဂုံတွင် မင်းတုန်းမင်းကြီး၏ သားတော်မြင်ကွန်းမင်းသားကြီးနှင့် ၎င်း၏သားတော် နှစ်ပါး တို့ နေထိုင်လျက်ရှိပါတယ်။ ဦးဥတ္တမ ဆိုင်ဂုံရောက်နေကြောင်း သိလျင်သိချင်း ဆရာတော်အားပင့်ဖိတ် ဆွမ်းကျွေးခဲ့ပါတယ်။ ဆရာတော်ဆွမ်းဘုဉ်းပေးနေစဉ် မြင်ကွန်းမင်းသားကြီးက ” အရှင်ဘုရား၊ တပည့်တော် ရာဇပလ္လင်ပေါ် ဖင်မထိုင်ရသမျှတော့ မြန်မာပြည်ကို မပြန်တော့ဘူး” ဟု လျှောက်ထားရာ ဆရာတော်က ” ဒကာကြီး၊ ခဲတစ်လုံး ရေထဲချက အသံမြည်ပါလိမ့်မည်၊ မြန်မာပြည်ကတော့ အသံမြည်တော့မည် မဟုတ်ပေ” ဟု မိန့်ရာ မြင်ကွန်းမင်းသားကြီး မျက်ရည်များကျရှာခဲ့သည် ဟု ဆိုပါတယ်။

ထို့နောက် ရန်ကုန်မြို့ကို ပြန်လာခဲ့ရာ ထိုအချိန်က ဝိုင်အမ်ဘီအေအသင်း က နိုင်ငံရေးလုပ်ငန်းများ စတင်လုပ်ကိုင်နေပြီဖြစ်၍ ဦးဥတ္တမလည်း ဝင်ရောက် ကူညီကာ စိတ်အားထက်သန်စွာ လုပ်ဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ ဦးဥတ္တမ ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ဝိုင်အမ်ဘီအေ အသင်းကြီးမှာ အတော်အသင့် ြကီးပွားတိုးတက်နေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ အသင်းသူ အသင်းသားများကလည်း ဘာသာစုံတတ်ကျွမ်းသော ပုဂ္ဂိုလ်ထူး၊ ဂျပန်ပါမောက္ခ ဖြစ်ခဲ့သူအပြင် နုိင်ငံရေးကို စိတ်အားထက်သန်သော ဆရာတော်အား အထူးလေးစားကြည်ညိုကြပါတယ်။

ဆရာတော်ဟာ မြန်မာပြည်သူပြည်သားတို့ နိုင်ငံရေးမျက်စိပွင့်စေရန် အနယ်နယ်အရပ်ရပ်သို့လှည့်လည်ကာ နိုင်ငံရေး တရားများကို ဟောတော်မူခဲ့ပါတယ်။ တရားဟောရာတွင် နားရှင်းအောင်ဟောလေ့ရှိ၏။ မပျင်းရိစေရန် ရယ်ရွင်ဖွယ် ပုံတိုပတ်စလေးများကို ထည့်ပြီး ဟောသောကြောင့် အလွန်ရယ်ရ၏။ မှန်သောအချက်များကို မထောက် မညှာဘွင်းဘွင်းဟောတတ်သဖြင့်လည်း မှန်ပါပေတယ်ဟု တရားနာသူတိုင်း ဝန်ခံခဲ့ရပါတယ်။ ထိုသို့ဟောပြောခြင်းကြောင့် အင်္ဂလိပ်အစိုးရရဲ့ မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်ခြင်းကို ခံရကာ အခြား သံဃာတော်များကလည်း အစဦး၌ မပေါင်းဝံ့ ၊ မည်သည့်ကျောင်းကမှ လည်းလက်မခံကြတာကြောင့် မရမ်းကုန်းမြို့နယ်ရှိ အိမ်တစ်အိမ်တွင်သာ သီးသန့် သီတင်းသုံးရရှာပါတယ်။

ထိုစဉ် ဝေလမင်းသား ( နောက်နန်းစွန့်မင်းသား အဌမမြောက် ဂျော့ဘုရင် ) မြန်မာပြည်သို့လာမည်ဖြစ်ရာ ဝိုင်အမ်ဘီအေ မှကြီးမှူးကာ သပိတ်မှောက်ကြပါတယ်။ ခေါင်းဆောင်အချို့ကို ဖမ်းပြီး သပိတ်မှောက်လျင် အပြစ်ပေးနိုင်သော ဘွိုင်ကောက် ဥပေဒကို ဘုရင်ခံက ထုတ်ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ ထိုသို့ ဘုရင်ခံက တင်းတင်းမာမာဆောင်ရွက်လာသောအခါ မြန်မာပြည်သူများ မကျေနပ်ကြ၊ သို့သော် မိမိဆန္ဒကို ထုတ်ဖော်ရန်လည်း မဝံ့ဖြစ်နေချိန်မှာ ဦးဥတ္တမဟာ ဘုရင်ခံထံစာတစ်စောင် ရေးပို့လိုက်ပါတယ်။

ထိုစာမှာ” ဆာရယ်ဂျီနယ် ကရက်ဒေါက် မင်း မြန်မာပြည်က ထွက်သွား” ဟူ၍ပင်။ ထိုစာကို သူရိယသတင်းစာက ထည့်သွင်းဖော်ပြရာ တစ်တိုင်း ပြည်လုံး မျက်လုံးပြူး အံအားသင့်ကာ မီးခဲပြာဖုံး ဖြစ်နေသော လွတ်လပ်ရေးစိတ်၊ အမျိုးသားရေးစိတ် တို့ နိုးကြားလာခဲ့ပါတယ်။

ဆရာတော် ဦးဥတ္တမသည် နိုင်ငံရေးတရားများကို လှည့်လည်ဟောနေရင်း ၁၉၂၁ ခုနှစ်၊ ဖျာပုံခရိုင်၊ ဒေးဒရဲမြို့နယ်၊ ဆူးကလပ် ကျေးရွာတွင် အစိုးရအား အကြည်အညိုပျက်အောင် တရားဟောသည်ဟု ရာဇသတ် ဥပဒေ ပုဒ်မ ၁၂၄(က) အရ မအူပင်တရားရုံးတွင် စစ်ဆေးကာ အလုပ်ကြမ်းနှင့်ထောင်ဒါဏ် (၁၂) လ အကျဉ်းချခဲ့ပါတယ်။ ပြစ်ဒါဏ်မှ လွတ်မြောက် လာသည့်အချိန်တွင်လည်း အစိုးရအားဦးမညွှတ်ပဲ နိုင်ငံရေး တရားများကို ဆက်လက်ဟောရာ ၁၉၂၄ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယ အကြိမ် ထောင်ဒါဏ် (၃) နှစ် အချခံရကာ ဒုတိယအကြိမ် အကျဉ်းကျခဲ့ပြန်ပါတယ်။ သို့သေော်ထာင်က လွတ်ပြီးမကြာမီ အမျိုးသားနိုးကြားရေး တရားများကို ဆက်လက်ဟောကြားရာ ၁၉၂၈ ခုနှစ် တွင် တတိယအကြိမ် အဖမ်းခံရပြန်ပါတယ်။ အာဂ အာဇာနည်ပေ။

ဆရာတော်ဦးဥတ္တမအား တစ်တိုင်းပြည်လုံး တခဲနက်ထောက်ခံ ကြည်ညိုခဲ့ကြပါတယ်။ သို့သော် နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေး မီးရှုးတန်ဆောင် ဆရာတော်၏ ဘဝနိဂုံးပိုင်းက ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပေ။ အင်္ဂလိပ်အစိုးရက အိမ်ကြက်ခြင်း အိုးမည်းသုတ်ကာ ခွပ်စေသော ၉၁ ဌာန အုပ်ချုပ်ရေးကို ပေးအပ်လိုက်သဖြင့် မြန်မာပြည်ကို အန္ဒိယမှ ခွဲထုတ်ကာ ၁၉၃၆ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလတွင် အထွေထွေရွေးကောင်ပွဲ ကျင်းပရန် စီစဉ်ပါတယ်။ သည်တွင် နိုင်ငံရေးပါတီများ အနိုင်ရရှိဖို့ ကြိုးပမ်းရာ၌ ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ အား ချဉ်းကပ်စည်းရုံးကြပါတယ်။ ထိုအချိန်က ဆရာတော်မှာ ဆီးချိုရောဂါ နှင့် အသက်အရွယ်ရင့်လာတာကြောင့် စိတ်ပန်း ကိုယ်နွမ်းဖြစ်သည့်အပြင်၊ စည်းရုံးမှုမရှိပဲ အာဏာရရှိရေးကိုသာ ကြိုးပမ်းနေသော နိုင်ငံရေးခေါငေ်းဆာင်များကြောင့် နိုင်ငံရေးလုပ်ဆောင်မှုကို ရပ်ဆိုင်းကာ အိန္ဒိယ နှင့် ဗမာပြည်တွင် အလျဉ်းသင့်သလိုနေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။

သို့သော် ငါးပွင့်ဆိုင် အဖွဲ့မှ ဆရာတော်အားလှည့်ဖျားကာ အိန္ဒိယမှ ရန်ကုန်သို့ပြန်လည်ပင့်ဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ နိုင်ငံရေး စိတ်မကုန်သေးသောဆရာတော်မှာ ငါးပွင့်ဆိုင် အဖွဲ့အတွက် မဲဆွယ်ပေးရန် ရန်ကုန်သို ့ရောက်ရှိခဲ့ပြန်ပါတယ်။ မျိုးချစ်လူငယ်အချို့က ဆရာတော်အား ထိုသို့ တစ်ပါတီတည်းမှနေ၍ နိုင်ငံရေးမလုပ်ရန် မေတ္တာရပ်ခံခဲ့သော်လည်း အရှိန်အဝါကောင်းသော ငါးပွင့်ဆိုင်များ၏ စကားနားဝင်သဖြင့် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ကြတော့ချေ။ နယ်တကာလှည့်ကာ ငါးပွင့်ဆိုင် တရားပွဲများကို ဟောတော်မှုပါတယ်။ မမြင်တွေ့ရသည်မှာ ကာလအတန်ကြာပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ပရိသတ်မှာ တိုးမပေါက်အောင် စည်ကားလှပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ဆရာတော်ရဲ့ အစွမ်းနဲ့ ငါးပွင့်ဆိုင် အဖွဲ့က အပြတ်အသတ်နိုင်ခဲ့ကာ အမတ် ၄၆ နေရာ ရရှိခဲ့ပါတယ်။
သို့သော်လည်း ဝန်ကြီးရာထူး အဝေမတည့်တာကြောင့် ငါးပွင့်ဆိုင်ခေါင်းဆောင် ဦးဘဖေမှာ အစိုးရမဖွဲ့နိုင်တော့ပဲ အမတ် ၁၆ နေရာသာ ရရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒေါက်တာဘမော်က ညွန့်ပေါင်းအစိုးရဖွဲ့ကာ နန်းရင်းဝန်ရာထူးကို ရာယူသွားခဲ့ပါတယ်။ အမျိုးသားရေးအတွက်ဆောင်ရွက်ခဲ့သော ဆရာတော်မှာ တစ်ပါတီအတွက် ရပ်တည်မိ၍ နိုင်ငံရေး သံဝေဂ ရစရာ ကြုံရပါတော့တယ်။ အခြားပါတီများက တစ်ပါတီ အတွက်မဲဆွယ်ပေးခဲ့သဖြင့် ဆရာတော်အား အကြည်အညိုလျော့လာကြသလို၊ ဆရာတော်၏ အရှိန်အဝါနဲ့ ဝန်ကြီး၊ အတွင်းဝန် ရသွားသူ တစ်ကိုယ်ကောင်း သမားများမှာလည်း ဆရာတော်အားလှည့်၍ပင် မကြည့်ကြ။ မြန်မာ့နိုင်ငံရေး မီးရှုးတန်ဆောင် ဆရာတော်၏ ခါးသီးဖွယ်နိဂုံးပင်။

ဆရာတော်သည် ဟောင်းနွမ်းစုတ်ပြတ်နေသော သင်္ကန်းကြီးကို ပိုသီပတ်ပီ ဝတ်ရုံ၍ လွယ်အိတ်ကြီး တလုံးလွယ်ကာ ထီဖိနပ်မပါ သတင်းစာတိုက်များသို့ လျှောက်သွားပြီး အင်္ဂလိပ်၊ မြန်မာ သတင်းစာများကို တောင်းယူလေ့ရှိပြီး ရရှိသော သတင်းစာများကို လမ်းဘေးတိုက်ရိပ်၊ သစ်ပင်ရိပ်များအောက်တွင် ထိုင်ဖတ်လေ့ရှိပါတယ်။ အသက်အရွယ်ကြီး၍ အိုမင်းနေသည့်အပြင် ဆီးချိုရောဂါ၊ ခြေထောက် အနာကြောင့် ပိန်ချုံးကာ ခပ်ယဲ့ယဲ့မျှပင် သွားလာနေရပါတယ်။ လမ်းတွင် သတိမေ့လဲပြိုနေသည့်အခါ ဆရာတော်ကို ကြည်ညိုလေးစားသူများက သူတည်းခိုရာသို့ ပို့ဆောင်ပေးကြရပါတယ်။

ဆရာတော်အားပြုစုသူကင်း၍ ဤမျှအခြေအနေဆိုးလာသည့်အခါ ၁၉၃၉ ခု သြဂုတ်လ ၇ ရက်နေ့တွင် ရန်ကုန်မြို့ ရခိုင်ရဟန်းတော်များ သမဂ္ဂအသင်း၏ ၄ ကြိမ်မြောက် အစည်းအဝေးမှ ဆရာတော်ဦးဥတ္တမအား စောင့်ရှောက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီးငါးပွင့်ဆိုင်အဖွဲ့ကိုလည်း အပြစ်တင်ဝေဖန်ကြပါတယ်။ ဆရာတော်ဟာ ဆီးချိုရောဂါအပြင် နှစ်ရှည်စွဲကပ်လာတဲ့ခြေထောက်ကင်ဆာ ၊ စိတ်ရောဂါတို့ကြောင့် ၁၉၃၉-ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ (၉)ရက်တွင် ပျံလွန်တော်မူခဲ့ပါတယ်။

ဆရာတော်နှင့် ပတ်သတ်၍ မောင်ဇေယျာရေးသားထားတဲ့ လွတ်လပ်ရေးရှေ့ဆောင်လမ်းပြ ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ စာအုပ်မှ စာပိုဒ်အချို့ကိုဖော်ပြလိုက်ပါတယ်။
ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ ကြွလာတော်မူမည်ဖြစ်၍ တစ်မြို့လုံး တစ်ရွာလုံး အုန်းအုန်းကျွတ်ကျွတ်ဖြင့် ပြင်ဆင်လုံးပန်းကြပုံများ၊ ဆရာတော်၏ တရားပွဲမှာ လူတွေ ညှပ်ညှပ်တက် ကြိတ်ကြိတ်တိုးလျက် အနီးအနားရှိ မြို့များ၊ ရွာများက ထမင်းထုပ်ဖြင့် လာကာ တရားနာကြပုံများ၊ ဆရာတော်ကြွလာမည့်လမ်းစဉ်တွင် ဆံပင်ကို တံတားခင်းလျက် ဝပ်စင်းနေကြသော အမျိုးသမီးများ၊ ဆရာတော်၏ တရားပွဲအဓိကရုဏ်းတွင် ဆရာတော်အား ပုလိပ်က ဒူးနှင့်တိုက်ပုံများ၊ ထောင်ထဲတွင် ထောင်အရာရှိများက သင်္ကန်းကို အတင်းချွတ်၍ ထောင်ဝတ် ထောင်စား ဝတ်ပေးပုံများ၊ ထောင်က လွတ်လာသောအခါ ပရိသတ်ဗိုလ်ပုံ အလယ်တွင် ထောင်ဝတ်ကို ဝတ်ပြသဖြင့် ပရိသတ်များ မျက်ရည်စီးယို ငိုကြွေးကြပုံမျး၊ ဆရာတော်၏ နောက်ဆုံးခေတ်ဖြစ်သော ခွဲရေး၊ တွဲရေးကာလ၌ အိန္ဒိယပြည်တွင် ခရီးလှည့်လည်တော်မူနေသော ဆရာတော်အား ဝေဟင်ခရီးမှ လေယာဉ်စီးပြီး ကြွလာတော်မူပါရန် ပင့်ဖိတ်ပုံများသည် တစ်သီကြီး ကျွန်တော်၏ ဦးခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာပေါတော့သည်။
သို့သော်… ယခုကား… ယခုကား…
ဆွမ်းကပ်လှူဒါန်းမည့်သူ မရှိသဖြင့် ခြေသလုံး ကျောင်းတိုင်ပြုကာ အရပ်တကာလျှောက်၍ လည်နေရသော ဦးဥတ္တမ ဘဝသို့ ကျရောက်နေရရှာချေပြီတကား၊ ဝမ်းနည်းဖွယ်၊ တရားရဖွယ်၊ သံဝေဂဖြစ်ဖွယ်၊ လောကကို စိတ်နာဖွယ် ကောင်းလှပေစွ။ ကျွန်တော်သည် ဆရာတော်၏ အတိတ်ဖြစ်စဉ်များကို တွေးရင်း ယခု ပစ္စက္ခမျက်မြင်နှင့် ယှဉ်ကြည့်ကာ ရင်ထဲမှာ ဆို့၍ လာတော့သည်။

“တော်တော် ကျေးဇူးကန်းတတ်တဲ့ လူတွေပဲ”ဟုလည်း ကြိတ်၍ ရေရွတ်လိုက်မိကာ မျက်ရည်ပူဝဲ၍ လာမိတော့သည်။
“ကိုင်း… ငါ သွားတော့မယ်”
ဆရာတော်က အမိန့်ပေးရင်း ထလေရာ ကျွန်တော်သည် ဝရံတာတွင် လှန်းထားသည့် ဆရာတော်၏ ဧကသီကို ပြေးယူပြီး ကရုဏာ စေတနာဖြင့် သင်္ကန်းကို ဆရာတော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ တင်လွှမ်းကာ လက်ကန်တော့ထိုး၍ ပေးမိ၏။
“အမယ်… မင်းက ငါ့ကိုများ ကလေးအောက်မေ့နေသလား”ဟု ဆရာတော်က ပြုံးပြုံးကြီး မိန့်တော်မူ၏။
ဆရာတော် ကြွရောက်လာသည်က ယခုပြန်လည်ကြွသွားတော်မူ ခါနီးအထိ ဆရာတော်၏ အပြုံးကို ဤတစ်ကြိမ်သာလျှင် တွေ့ရပေသည်။ ဦးဥတ္တမသည် ဆေးရုံတက်၍ နေသည်။ ၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလ (၉)ရက်နေ့၌ ဦးဥတ္တမအရှင်မြတ် ဆေးရုံတွင် ပျံလွတ်တော် မူရှာချေပြီ။ ဤကား ဆရာတော်၏အကြောင်းများကို သတင်းစာတွင် ပါလာ တွေ့မြင်ရခြင်းသာလျှင်ဖြစ်၏။

လွမ်းကြပြီ… လွမ်းကြလေပြီ။
ဆရာတော်၏ အလောင်းကို ဆေးရုံမှ ယူဆောင်လျက် မပုပ်မသိုးအောင် ဆေးရည်စိမ်ကာ မှန်ခေါင်းတွင်သွင်း၍ ပုဇွန်တောင် ညောင်ကုန်းကျောင်းတိုက်တွင် ထား၏။ စည်ကားလှပေ့၊ လူတွေဖြင့် တိုး၍ မပေါက်၊ နေ့ရော ညပါ တရုံးရုံးဖြစ်ကာ ဝမ်းနည်းကြသည်။ ငိုယိုကြသည်။ ပူဆွေးကြသည်။ ဆရာတော်၏ ကျေးဇူးဂုဏ်အထူးကို ချီးကျူးထုတ်ဖော်ကာ ညစဉ်ညတိုင်း တရားပွဲကြီးတွေ ခြိမ့်ခြိမ့်သဲမျှ ကျင်းပသည်။

ဟီးဟီ ရယ်ဖွယ် ကောင်းလေစွ တကားဟု ကျွန်တော့်အတွေးဖြင့် ကျွန်တော် ရင်ထုမနာ ဖြစ်မိသည်။
အာဇာနည်မြမြ၊ ရဲရဲတောက် ကြည်ကြည် စသည့် ကျွန်တော့်တပည့်များ သည် ကျွန်တော့်ထံလာကြကာ ဆရာတော် ဦးဥတ္တမ၏ ချီးကျူးပွဲတွင်ဟောပြောရန် အချက်အလက် အကြောင်းအရာများ လာ၍ မေးကြ၏။

သွား… ငါမပြောဘူး၊ ဘာလဲ… သေမှ လွမ်းကြတာ၊ ဆရာတော်ကြီး မသေခင်က ငတ်နေတယ်၊ စိတ် ကတောက်ကတက် ဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်သူမှ ပြန်မကြည့်ကြဘူး။ ငတ်လွန်းလို့ အမှိုက်ပုံထဲက ဖရဲခွံတောင် ကောက်စားရတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ ဘယ်လောက် အသည်းနာစရာကောင်းသလဲ။ အခု ချီးကျူးပွဲတော် ကျင်းပတဲ့အတွက် ကုန်ကျမယ့်ငွေရဲ့ အပုံတစ်ရာပုံ တစ်ပုံလောက် ဆရာတော်ကြီး အသက်ရှင်စဉ်က အကုန်အကျခံလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ”ဟု ကျွန်တော်က ပြောမိသည့်ပြင် ဆရာတော်ကြီးအား ဆွမ်းတစ်နပ် ဆက်ကပ်လိုက်ရသည့် အဖြစ်ကလေးကိုပါ ပြောပြလိုက်၏။

အခြား အခြားသော ခေါင်းဆောင်ကြီးများ တိုင်းပြည်၏ ကျေးဇူးရှင်ကြီးများ သည်လည်း ဤနည်း၊ ဤလမ်းစဉ်အတိုင်း လိုက်ကြရသည်များလည်း ရှိကြပေမည်သာ။

ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ တစ်ခုသတိပြုသင့်သည့် အချက်မှာကား တိုင်းပြည်၏ ကျေးဇူးရှင် လူထု၏ခေါင်းဆောင်၊ ပြည်သူ၏ အကျိုးဆောင်ဖြစ်ကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်များအား သေမှလည်း လွမ်းကြပါ။ ချီးကျူးကြပါ။ မသေခင်လည်း ကျေးဇူးတရားသိကာ ထိုပုဂ္ဂိုလ်များ နေရေး၊ စားရေး၊ စိတ်ချမ်းသာရေး၊ အပ္ပါယ မျှတရေးများကို တတ်နိုင်သမျှ ကူညီစောင့်ရှောက် ထောက်ပံ့ချီးမြင့်ခြင်း ပြုသင့်လှသည်သာ ဖြစ်ပေသတည်း။

Ref: လွတ်လပ်ရေးရှေ့ဆောင်လမ်းပြ ဆရာတော်ဦးဥတ္တမ – မောင်ဇေယျာ
ခြေခြေမြစ်မြစ် နှစ်နှစ်ကာကာ မြန်မာ့ ဗဟုသုတ – နန္ဒာမိုးကြယ်
မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း