နွိမ့္ခ်ျခင္းဆိုတာ လူရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး အရည္အခ်င္းေကာင္းတစ္ခုပါ။ နွိမ့္ခ်ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ အစြမ္းထက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွိမ့္ခ်ျခင္းဆိုတာ မေကာင္းဘူး။ ႏွိမ့္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၾကားတာနဲ႔ အရွံုးေပးျခင္း၊ အညံ့ခံျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းစတာေတြနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ယူဆလိုက္ၾကတယ္။
အင္တာနက္ကေန စာအုပ္ေတြ ဝယ္ယူနိုင္တဲ့ အာေမဇံု Amazon ဆိုတဲ့ ဝက္ဆိုဒ္မွာ “humility” ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ႐ိုက္ထဲ့လိုက္ရင္ စာအုပ္ေပါင္း ၁၂၀၀ စာရင္းကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲက အမ်ားစုဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ဝိညဥ္ေရးဆိုင္ရာ အမ်ိဳူအစားမွာ ပါဝင္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဆိုင္ရာနဲ႔ တက္က်မ္း စာအုပ္အမ်ိဳးအစားမွာ အုပ္ေရ နည္းနည္းေလးေလာက္ပဲ ပါဝင္တာကို ေတြ႔ရတယ္။
နွိမ့္ခ်ျခင္းဟာ လူရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းျဖစ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ အခု လူေတြ အေလးမထားၾကတာလဲ။ မိဘ ဆရာေတြနဲ႔ ပါတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေအာင္ျမင္သူကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိတတ္ၾကတယ္။
အရွံးသမားဆုိရင္ လူေပ်ာ့လူညံ့လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ ပညာေရး စီးပြားေရး လူမႈေရးကအစ တစ္ဦးထက္တစ္ဦးသာေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ ပိုဆိုးေစတာက အာဏာ၊ ေငြနဲ႔ ဥစၥာဓန အားလံုး (သို႔မဟုတ္) တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္သူကို ေအာင္ျမင္သူလို႔ သတ္မွတ္လာၾကတယ္။
ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူတို႔က သူတို႔ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေၾကာင္း သူတို႔မွာ အာဏာ ဘယ္ေလာက္ရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖၚႂကြားဝါတာကို လူေတြက အထင္ႀကီးလာၾကတယ္။ အဲဒါကို အမွန္လို႔ ထင္လာၾကတယ္။ သေဘာက်လာၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ နိမ့္ခ်ျခင္းဆိုတာ ေအာင္ျမင္သူေတြ၊ ႀကီးပြားသူေတြအတြက္ အေရးမပါဘူး၊ မလိုအပ္ဘူး၊ သူတို႔အတြက္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ထင္စရာ ျဖစ္လာတယ္။
တကယ္တမ္းမွာ ေအာင္ျမင္သူေတြမွာ နွိမ့္ခ်မႈ ရွိၾကတယ္ဆိုတာကို ေအာက္က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလး ၂ ခုနဲ႔ ဥပမာတင္စား ေရးျပပါမယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကိုလိုနီၿဗိတိသွ်အစိုးရကို ေတာ္လွန္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏြဲေနခ်ိန္ ကာလအတြင္းကေပါ့။
တေန႔မွာ အေမရိကန္ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္သားတစ္စုဟာ ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်လို႔ လမ္းေပၚလဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို လမ္းပြင့္သြားေအာင္ အားစိုက္တြန္းၿပီး ဖယ္ရွားေနၾကတယ္။
သစ္ပင္ႀကီးဟာ ႀကီးမားေလးလံသလို စစ္သားဦးေရကလဲ နည္းေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ေရႊ႕ႏိုင္ၾကတယ္။ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ စစ္သားေတြဟာ ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ႀကိဳးစား ေရႊ႕ေနၾကတယ္။
သူတို႔အနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဝင္ကူမလုပ္ပဲ စစ္သားေတြကိုသစ္ပင္ႀကီးကို ဆက္ေရႊ႕ဖို႔ပဲ ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးေနတယ္။
သူတို႔အနားကို ျမင္းစီးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ျမင္းေပၚကေန တပ္ႀကပ္ကို ေမးလိုက္တယ္။ စစ္သားေတြကို ဘာလို႔ ဝင္မကူတာလဲလို႔။
တပ္ၾကပ္က ျပန္ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ “က်ေနာ္က တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ့္အလုပ္က ဝင္လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ အမိန္႔ေပးဖို႔ ခိုင္းဖို႔ပါ” တဲ့။
အဲဒီလူဟာ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ျမင္းေပၚက ဆင္းၿပီး စစ္သားေတြကို ဝင္ကူၿပီး အပင္ႀကီးကို ေရႊ႕ေပးတယ္။ မၾကာခင္ သစ္ပင္ႀကီးကို လမ္းေဘးထိ ေရႊ႕ေပးႏိုင္လို႔ လူေတြသြားလာဖို႔ လမ္းပြင့္သြားတယ္။
သူလဲ ျမင္းေပၚ ျပန္တက္ရင္း တပ္ၾကပ္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ “ေနာက္တစ္ခါ မင္းလူေတြ အကူအညီလိုရင္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေခၚခိုင္းလိုက္ပါ” တဲ့။
အဲဒီ ျမင္းနဲ႔ လူဟာ ဘယ္သူလဲ။ အေမရိကန္စစ္တပ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ (George Washington) ပါ။ ေနာင္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး သမၼတႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သူပါ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။
သူက တံဆိပ္ေတြတပ္ထားတဲ့ စစ္ယူနီေဖါင္း ဝတ္မထားပဲ အရပ္ဝတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တပ္ၾကပ္က သူ႔ကို ဦးစီးခ်ဳပ္မွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ နွိမ့္ခ်တယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္က နဲလ္ဆင္မန္ဒဲလားပါ။ မန္ဒဲလားဆိုတာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ လူျဖဴအစိုးရရဲ႕ ၂၇ ႏွစ္ၾကာ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ် ခံခဲ့ရတယ္။ေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာၿပီးခ်ိန္မွာ သူဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆုႀကီးကို ရခဲ့သလို ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး လူမည္းသမၼတ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သူ သမၼတျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသမၼတရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို အလည္အပတ္သြားတယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရက မန္ဒဲလားတို႔ အဖြဲ႕ကို ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႕က အေကာင္းဆံုး ဟိုတည္ႀကီးမွာ တည္းခိုေနထိုင္ေစတယ္။
မန္ဒဲလားဟာ ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ အိပ္ရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လို႔ သူအိပ္ယာကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ဖို႔ လုပ္တယ္။ သူက ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတဲကေန ညတိုင္း အိပ္ယာမဝင္ခင္ သူ႔အိပ္ယာကို ကိုယ္တိုင္ ျပင္ေလ့ရွိလို႔ အက်င့္ပါေနၿပီ။
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးအရာရွိက အိပ္ယာျပင္တာကို ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေတြကို လုပ္ပါေစ၊ သမၼတကိုယ္တိုင္ အိပ္ယာျပင္တာဟာ တ႐ုတ္အစိုးရအတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္လို႔ မန္ဒဲလားကို ေျပာျပတယ္။
ဒီေတာ့ မန္ဒဲလားက ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြကို ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ သူတို႔အားလံုး အခန္းထဲကို ေရာက္လာေတာ့ သမၼတႀကီးမန္ဒဲလာက သူဟာ သူ႔အိပ္ယာကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ရမွ အိပ္ေပ်ာ္တတ္ေၾကာင္းနဲ႔ သူကို ကိုယ္တိုင္အိပ္ယာ ျပင္ခြင့္ျပဳဖို႔ ဝန္ထမ္းေတြကို ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။
သူ ခုလိုလုပ္လိုက္တာဟာ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေတြကို တ႐ုတ္အစိုးရက အေရးယူမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ သူဟာ သူလုပ္တာကို အေကာင္ၾကီးၾကီးေတြ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေၾကာင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြကိုေတာ့ မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ နွိမ့္ခ်ျခင္းဆိုတာ ဒါပါပဲ။
အခု ႏွိမ့္ခ်ျခင္းဆိုတာ ဘာအက်ိဳးရွိသလဲဆိုတာ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
နွိမ့္ခ်စိတ္ရိွသူဟာ မန္ဒဲလားလိုပဲ ကိုယ့္အက်ိဳးရွိဖို႔ထက္ သူမ်ားအက်ိဳးကို မထိခိုက္ေစခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို မနာလို မုန္းတီးသူ နည္းပါးတယ္။
ဒီေတာ့ သူတို႔မွာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ကင္းတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရွႊင္ေနနိုင္ၾကတယ္။
နွိမ့္ခ်စိတ္ရွိသူေတြဟာ ေဒါသ ေမာဟကင္းစင္ေနလို႔ သူတို႔စိတ္ဟာ အၿမဲ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားတယ္။
နွိမ့္ခ်စိတ္ရွိသူေတြဟာ ေဒါသ ေမာဟကင္းစင္ေနလို႔ သူတို႔စိတ္ဟာ အၿမဲ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားတယ္။
သူတို႔ဟာ ကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ားအက်ိဳးကို အၿမဲစဥ္းစားလုပ္တတ္သူေတြမို႔ လူေတြရဲ႕ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို ရရွိတယ္။ လူေတြဟာ ႏွိမ့္ခ်တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦေဆာင္မႈေနာက္ကေန လိုက္ပါၾကဖို႔ ဝန္မေလးၾကပါဘူး။
နွိမ့္ခ်သူတို႔ဟာ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္က က်ဆံုးဖို႔ မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နွိမ့္ခ်တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို လူအမ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကလြန္းလို႔ပါ။
ေနာက္ဆံုးေျပာျပခ်င္တာက ႏွိမ့္ခ်သူမို႔ လုပ္သင့္၊ ေျပာသင့္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မဆံုးျဖတ္ရဲ၊ မေျပာရဲ၊ မလုပ္ရဲဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔။ အဲဒါေတြဟာ တက႑စီဆိုတာ နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။
Ref: ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
