တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို သစ္သားမ်ိဳးနဲ႔ မဆို ပန္းပုရုပ္ ကို ပီျပင္ေအာင္ ထုေပးႏိုင္တယ္။
သူထြင္းလိုက္တဲ့ လက္ရာေတြက အသက္၀င္လြန္းေတာ့ အနီးနားက ရြာေတြအထိပါ သူ႔သတင္းက ေက်ာ္ၾကားတယ္။
ဒီေတာ့ တပည့္လက္သားအျဖစ္နဲ႔ ပညာ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ ကလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာလိုက္ သမွ် တပည့္ေတြကလည္း ဆရာ့လက္ ရာ ကို မမွီႏိုင္ဘူး။
ဒါနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ဆရာ့ကို လူတစ္ေယာက္ကေမးတယ္။ ဆရာထုတဲ့အရုပ္နဲ႔ တျခားလူေတြရဲ့ အရုပ္ က ဘာေၾကာင့္ ကြာျခားရတာလဲ။
ဆရာ့လက္ရာေတြက ဘာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ ပီျပင္ရတာလဲလို႔ ေမး တယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းပုဆရာက........
“က်ဳပ္တို႔မွာ အေျခခံအေနနဲ႔ ကေတာ့ သံုးရတာခ်င္း အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္တဲ့ အျမင္ ေနရာမွေတာ့ ကြာသြားၿပီ။ ဥပမာဗ်ာ . . ဆင္ရုပ္ထြင္းမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီသစ္ပိုင္းထဲကေန ဘယ္ေနရာက ဆင္ရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ေနရာကိုေတာ့ မျဖစ္ထိုက္ လို႔ ဖယ္ထုတ္ သင့္တယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနဖို႔ပဲ။
``မလိုတဲ့ အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ လိုက္ႏိုင္ေတာ့ ထြင္းတဲ့ လက္ရာ ပီျပင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆင္ဆိုရင္လည္း ဆင္ရုပ္၊ ျမင္းဆိုလည္း ျမင္းရုပ္၊ အကုန္ပီျပင္တယ္ဗ်ာ။
အေရးႀကီးတာက ဘယ္အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ” တဲ့။
ပံုျပင္ကေတာ့
အဲဒါပါပဲ....။
ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ
ပထမဆံုး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ပီျပင္ဖို႔အတြက္ မလိုအပ္တဲ့အရာေတြကို ျပက္ျပက္သားသား ဖယ္ထုတ္ပစ္ရမယ္
အားနာစိတ္ေတြ၊ ပ်င္းရိျခင္းေတြ၊ ေတြေ၀ျခင္းေတြ ၊ ဒါ့အျပင္ သံေယာဇဥ္ေတြ ပါေကာင္း ပါေနပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ
ဖယ္ထုတ္သင့္တာသိေနလွ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ မဖယ္ထုတ္ပစ္နိုင္ၾကတာကိုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ပန္းပုရုပ္ေတြဟာ မပီမျပင္ေနၾကတာမ်ားလား ဗ်ာ။
(Blog တစ္ခုမွ ဖတ္ဖူးေသာပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ)
#Sayarlay(DDE)
No comments:
Post a Comment