ေရာင့္တက္ၾက သူမ်ား..။

-----------------------

တစ္ခါက ေတာရြာတစ္ရြာရဲ႕အနီးမွာ အင္မတန္ ထူထပ္လွတဲ့ ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြ ေတာထေပါက္ေရာက္ေနခဲ့ပါသတဲ့..။ အဲဒီျမက္႐ိုင္းအုပ္ထဲမွာေတာ့ အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္ ေနထိုင္တယ္..။ အဲဒီေျမြေဟာက္ဟာ အင္မတန္မွလည္း ေဒါသႀကီးတဲ့အလွ်ာက္ အနီးအနားျဖတ္သန္းသြားသမွ် ရြာသူရြာသားေတြကို အျမဲတမ္းလိုက္လံ ကိုက္ခဲပါသတဲ့။ အဲဒီလို ျဖတ္သန္းသြားတဲ့လူေတြတင္ ကိုက္ရတာ မတင္းတိမ္ႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း ေျမြဆိုးဟာ ရြာထဲအထိ ၀င္ေရာက္ၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္လံ ေပါက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာပါသတဲ့..။

-

အဲဒီလို ဆိုးလြန္းတဲ့ေျမြေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားေတြဟာ အင္မတန္မွ စိတ္ဆင္းရဲေသာက ေရာက္ၾကရပါသတဲ့..။ မိမိလယ္ယာကိုေတာင္ သြားေရာက္ မထြန္ရက္၊ မစိုက္ပ်ိဳးရဲတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ရြာသားေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ ရေသ့ႀကီးဟာ ေျမြေဟာက္ရွိရာ ျမက္႐ိုင္းေတာကို လာေရာက္ခဲ့ပါသတဲ့..။ အဲဒီအခါမွာလည္း ေျမြေဟာက္ဟာ ရေသ့ႀကီးကို ေပါက္သတ္ဖို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထူးဆန္းစြာနဲ႕ပဲ ရေသ့ႀကီးဟာ တစ္စံုတစ္ရာမွ ထိခိုက္မႈမရွိတာကို ေျမြေဟာက္က ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခါ ေျမြေဟာက္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႕ ဒီလိုေမးခဲ့တယ္

-

"ရေသ့.. သင္ဟာ ငါဘယ္ေလာက္ေပါက္ေပါက္ မျဖံဳဘူးပဲ..။ ဒီရြာထဲကလူေတြဆို ငါေပါက္လိုက္လို႕ကေတာ့ ကြမ္းတစ္ရာညက္ဆို အေသပဲ။ ရေသ့က ဘယ္လို အစြမ္းေတြနဲ႕ ဒီလိုေနႏိုင္ရတာလည္း"

-

အဲဒီလို ေျမြေဟာက္ရဲ႕အေမးစကားကို ၾကားတဲ့အခါ ရေသ့ႀကီးေအးခ်မ္းစြာနဲ႕ ကဒီလိုေျဖလိုက္တယ္

-

"တကာေျမြေဟာက္။ ေလာကမွာ ေမတၱာတရားထက္ ခြန္အားႀကီးမားတဲ့အရာမရွိဘူး။ သည္းခံျခင္းတရားက ငါ့ကို ကာကြယ္ေပးထားတာပဲ"

-

အဲဒီလို ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေအးခ်မ္းစြာေျဖၾကားပံုကို ျမင္တဲ့အခါ ေျမြေဟာက္ရဲ႕ေဒါသေတြေျပေလ်ာ့သြားျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာလည္း ရေသ့ႀကီးဟာ ေျမြေဟာက္ကို သည္းခံျခင္းတရား၊ ေဒါသကို ၿငိမ္းေအးေစျခင္းတရားတို႕ကို ေကာင္းစြာေဟာျပခဲ့တယ္။ အဲဒီတရားအဆံုးမွာလည္း ေျမြေဟာက္ကို ဒီလိုေျပာခဲ့တယ္။

-

"တကာေျမြေဟာက္ အသင္ဟာ အဆိပ္အားကိုးနဲ႕ ရြာသားေတြကို ကိုက္ျခင္း၊ သူ႕အသက္သတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အကုသိုလ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳမိေနတယ္။ အဲဒီအကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေလာ့"

-

အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေျမြေဟာက္ဟာ အင္တင္တင္နဲ႕ပဲ ေနာင္အခါ ရြာသားေတြကို မကိုက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ရေသ့ႀကီးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။

-

အဲဒီလိုနဲ႕ေျမြေဟာက္ဟာ ေဒါသထြက္လာတိုင္း တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံတတ္လာတယ္။ ခ်ဳပ္တည္းတတ္လာတယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျမြေဟာက္ဟာ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာပါသတဲ့..။

-

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ေျမြေဟာက္ကို ေတြ႕ျမင္ေပမယ့္လည္း အရင္တုန္းကလို ထြက္မေျပးေတာ့ဘဲ တရင္းတႏွီးရွိလာၾကပါသတဲ့..။ ေနာင္အခါမွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းအတင့္ရဲလာျပန္တယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ေျမြေဟာက္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ.. အေပၚကေတာင္ခြေက်ာ္သြားၾကျပန္တယ္ ဒါေပမယ့္လည္း ေျမြေဟာက္ဟာ သည္းခံျမဲသည္းခံေနျပန္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အခ်ိန္ေတြၾကာလာျပန္တဲ့အခါ ရြာသားေတြဟာ ေျမြေဟာက္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ ေက်ာ္ခြေတာင္မသြားေတာ့ပဲ ေျမြေဟာက္အေပၚက တက္နင္းေလွ်ာက္လွမ္း သြားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း ေျမြေဟာက္က သည္းခံျမဲသည္းခံေနခဲ့ရျပန္တယ္..။ အဲဒီလိုနဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ေျမြေဟာက္ကို တက္နင္းသြားတဲ့အျပင္..အၿမီးနဲ႕ ေခါင္းကိုပါ ေက်ာက္တံုးနဲ႕ဖိထားၾကျပန္တယ္။ ေျမြေဟာက္က သည္းခံျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ရြာသားေတြက ေျမြေဟာက္ကိုေတြ႕တဲ့အခါ ႀကိဳးေခြလို ခ်ည္ၿပီး လိန္က်စ္ခါ စေနာက္ၾကျပန္တယ္။ ေျမြေဟာက္ခမ်ာလည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးသည္းခံရျပန္တယ္။၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ေျမြေဟာက္ကို ယူေဆာင္ၿပီး အၿမီးကကိုင္ကာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေမႊ႕ယမ္း ေဆာ့ကစားၾကျပန္သတဲ့..။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေျမြေဟာက္ဟာ ဆက္လက္ သည္းခံႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤန္းကိုသြားေရာက္ၿပီး ဒီလို အျပစ္တင္ခဲ့တယ္

-

"ရေသ့ႀကီး က်ဳပ္ဟာ အသင္ေဟာျပတဲ့တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းတို႕ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေရာင့္တက္လာတယ္။ ခုဆို က်ဳပ္ကို အၿမီးကကိုင္ၿပီး ေမႊ႕ယမ္းေဆာ့ကစားမႈကိုေတာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ဆက္ၿပီးသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရေသ့ႀကီးေျပာေတာ့ သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းဆို၊ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္ဆို၊ ခုေတာ့ ေရာင္ျပန္မဟပ္ပဲ ၾကာရင္ က်ဳပ္ေသေတာ့မယ္"

-

အဲဒီအခါ ရေသ့ႀကီးက ေျမြေဟာက္ရဲ႕ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ၿပီး အားပါးတရ ရယ္ေမာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ဒီလိုမိန္႕လိုက္တယ္

-

"ေျမြေဟာက္.. ေသခ်ာနားေထာင္ေလာ့.. ငါက သင့္ကို မကိုက္ဖို႕ပဲ ဆံုးမခဲ့တာ..။ ပါးျပင္းမေထာင္ရဘူးလို႕ မဆံုးမခဲ့ဘူး"

-------------------------------

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ပံုျပင္ထဲက ေျမြေဟာက္ေတြလိုပဲျဖစ္ၾကတယ္။ ေျမြေဟာက္ဟာ အဆိပ္ကို အားကိုၿပီး ရြာသားေတြကို လိုက္လံကိုက္ခံသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာလည္း ဥာဏ္ပညာ၊ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာစတဲ့ သန္ရာသန္ရာ မာန္မာန ေထာင္လႊားမႈေတြ အသီးသီးနဲ႕ ရွင္သန္က်င္လည္ေနသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ရွင္သန္ က်င္လည္ေနတဲ့ ေျမြေဟာက္လိုလူေတြျဖစ္ပါလ်က္ ရေသ့ရဲ႕ဆံုးမစကားေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းလာတဲ့ ေျမြေဟာက္လို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဖတ္႐ႈမိတဲ့ စာေပ၊ နာယူမိတဲ့ တရားဓမၼေတြေၾကာင့္ ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ယဥ္ေက်းလာၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလို ယဥ္ေက်းသည္ခံလြန္းတဲ့အခါ ေျမြေဟာက္ဟာ ရေသ့ႀကီးရဲ႕တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္ၿပီး ရြာသားေတြျပဳသမွ် ႏုေနရသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာလည္း မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ေဒါသထြက္စရာ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ၊ တင္စီးမႈေတြ၊ ပုတ္ခတ္မႈေတြ၊ ေခ်ာက္တြန္းမႈေတြ၊ ဒုကၡေပးမႈေတြကို တရားနဲ႕ေျဖ၊ အသိဥာဏ္နဲ႕ခၽြန္းအုပ္ရင္း ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံရတဲ့ အခိုက္အတန္႕ေတြ ေပၚလာတတ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။

-

ေလာကမွာရွိေနၾကတဲ့လူေတြဟာ သည္းခံလြန္းတဲ့အခါ ေျမြကို ႏွိပ္စက္အပ္တဲ့ ရြာသားေတြလို ေရာင့္တက္လာတတ္ၾကတဲ့ သဘာ၀ကိုလည္း ဒီပံုျပင္ေလးကေျပာျပေနျပန္တယ္။ မိမိရဲ႕ ေစတနာအားျဖင့္၊ ေမတၱာအားျဖင့္ မ်က္ႏွာေထာက္႐ႈ သည္းခံပါမ်ားလာတဲ့အခါမွာလည္း တစ္ဖက္လူဟာ မိမိအေပၚ မေလးမစားျပဳမူတတ္တယ္လို႕ဆိုလိုတာပဲျဖစ္တယ္။ "ဒီေကာင္ ငေပါႀကီးပါကြာ၊ ငါကဒါဆို ဆင္ေျခမတက္ရဲဘူး" ဆိုတဲ့စကားနဲ႕ေတာင္ ကြယ္ရာမွာ ပ်က္ရယ္ျပဳၾကျပန္တယ္။ အဲဒီလို သည္းခံလြန္းတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕ ေရာင့္တက္တတ္၊ အတင့္ရဲတတ္၊ အားမနာတတ္တဲ့သဘာ၀ကို "ေၾကာင္အိုလူမေလး" "ေခြးေလးအေရာ၀င္ ပါးလွ်က္နားလွ်က္" "မ်က္ႏွာသာေပး ေရႊေရးပန္းကန္တက္" စတဲ့ စကားပံုေတြ နဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးညႊန္းဆိုၾကျပန္တယ္။

-

အဲဒီလို ေရႊေရးပန္းကန္တက္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အၿမီးကကိုင္ၿပီး ေမႊ႕ယမ္းတာခံရၿပီး ရေသ့ကို အျပစ္တင္တဲ့ေျမြလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ မခံခ်ည့္မခံသာနဲ႕ အလြန္အမင္းေဒါသထြက္ ေပါက္ကြဲတတ္ၾကျပန္တယ္။ "မတရားတဲ့ေလာကႀကီးပါလား" "ငါေကာင္းသေလာက္ မေကာင္းသူေတြပါလား" "ေမတၱရာေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္ဆိုတာ အလကားပါပဲ" ဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႕ မည္တမ္းညဥ္းညဴၾကျပန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာလည္း အၿငိမ္းအေတးေတြနဲ႕အတူ ပူေလာင္ျခင္း၊ လက္စားေျခလိုျခင္း စတဲ့ ေဒါသမီးေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ လက္တုန္႕ျပန္ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ မိတ္ပ်က္ျခင္း၊ အေပါင္းအသင္းပ်က္ျခင္း၊ သူ႕အလြန္က ကိုယ့္အလြန္ျဖစ္ျခင္းစတဲ့အရာေတြျဖစ္တတ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။

-

အဲဒီလို အခုိက္အတန္႕မ်ိဳးေတြၾကံဳလာတဲ့အခါ သည္းခံျခင္းနဲ႕မထိုက္တန္ေသာသူေတြကို အဆံုးအထိ ဆက္လက္သည္းခံမလား၊ လက္တုန္႕ျပန္မလားဆိုတာဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေမးခြန္းေတြျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ရေသ့ႀကီးဆံုးမသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ျပဳမူတုန္႕ျပန္ရမယ္လို႕ဆိုတယ္။ ပါးျပင္းကိုသာ ေျခာက္လွန္႕တဲ့အေနနဲ႕ေထာင္ၿပီး မကိုက္တဲ့ေျမြလို လက္တုန္႕ျပန္ျခင္း မျပဳေပမယ့္လည္း "ဆိုေရးရွိသမွ် ဆိုတတ္ၾက" ရမယ္လို႕ ဆိုတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွ ေပါက္ကြဲ ေဒါသထြက္ေနမယ့္အစား ႀကိဳတင္ၿပီးပြင့္လင္းစြာေျပာဆိုျခင္းသည္သာ အေပါင္းအသင္းပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ေရရွည္ လက္တြဲႏိုင္မွာျဖစ္တယ္လို႕ဆိုတယ္

-

ဆိုလိုတာက ေျမြဟာ ပါးျပင္းေထာင္ျခင္းနဲ႕ လူေတြကို ခန္႕ညားေစသလို သည္းခံျခင္းတရားကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ဒီလိုအျပဳအမူေတြကို ျပဳလုပ္ရမယ္လို႕ဆိုတယ္

-

- မိမိရဲ႕အျမင္ကို အျမင္အတိုင္းတင္ျပရဲျခင္း

- မိမိသေဘာထားကို ေျပာျခင္း

- မိမိသည္းခံႏိုင္မႈအတိုင္းအတာကို ညင္သာစြာေျပာဆိုရွင္းျပျခင္း

- ၾကြား၀ါမႈမပါေစဘဲ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းကို သိရွိေစျခင္း

- အျပန္အလွန္ေလးစားသမႈ ျပသျခင္း

-

စတဲ့အရာေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ပါးျပင္းေတြကို ေထာင္ျပသင့္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလိုျပဳမူျခင္းသည္သာ ေနာင္ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ေဒါသတရားကို ကာကြယ္တားဆီးရာေရာက္သလို၊ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး ေျပလည္ေစမယ္လို႕ဆိုတယ္

-

Sometimes, being too nice is dangerous. You have to show your mean side once in a while to avoid getting hurt.

-

တစ္ခါတစ္ေလ အလြန္အမင္းသေဘာေကာင္းျခင္းဟာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္ နာက်င္ျခင္းေတြကို ေရွာင္ရွားဖို႕အတြက္ မင္းရဲ႕ သေဘာထားအမွန္ကို ေခတၱခဏေတာ့ ျပဖို႕လိုတယ္" ဆိုတဲ့စကားလို အထက္ကဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ေျပာဆိုသင့္ေျပာဆိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုေရးရွိသမွ် ဆိုၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္...။

-

တစ္ခါတစ္ရံမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ

နဂါးမွန္းသိေအာင္ေတာ့ အေမာက္ေထာင္ဖို႕ လိုအပ္ေနဦးမွာပဲျဖစ္တယ္။

Credit to (ၿဖိဳးသုတ)